Hikaye anlatıcılığını çok akıcı bulduğum için 
Zülfü Livaneli zorda kaldığımdan ya da okuma hızım düştüğü zaman okuduğum yazarlardan. Bu romanı da harika olmuş denizaltına çok meraklıyım denize de ama sadece bir balıkcı hikayesi değil bu roman insanlık, göç ve göçmenlerin yaralı hikayesini anlatıyor. Ege gözümde canlanıyor okurken. Bir yandan da güzelim doğanın insanın katliamına tanık oluyorum okurken bile çok zorlanıyorum doğaya verilen zararlara umarım bir gün doğanın bizden büyük olduğunu anlar insanoğlu ne kadar vericiyse bir o kadar da alıcı kıymetlini daha çok bilmemiz lazım.
“Hayatı küçüktü, dardı ama kendi elindeydi. İçli dışlı olunca insanlar hayatını elinden alıyorlardı. O zamandan beri uzak durmaya çalışıyordu insanlardan.”
Toplumun, insanların, boş konuşma ve herkesin hayatına karışabilmesi, dayatmaları, geçim derdi ve çıkarlar üzerine kurulan komşuluk samimiyetleri gibi bir çok mahalle kültürüne eleştirel bir bakışla kaleme alınmış okuyucuyu hemen içine çekip bir solukta okunan çok beğendiğim bir eser.
Kuru kız’ın dramatik hikayesi bize hemen onu sevdiriyor. Bir yandan ailesindeki kayıplar diğer yandan ailesi için kendini hep geri plana atması bir gün yalnız kaldığında hayatının akıp geçtiği gerçeğini ona gösteriyor. Ancak hayatta tek başına kaldığında sonunda kendi olduğunu ve artık sıranın sadece kendi yapmak istediklerine geldiğini anladığında içinde hüzünle birlikte bir heyecan da açığa çıkıyor ve sonunda kendi için bir yola çıkıyor.
Kuru kız her zaman önemsiz, silik olduğu için adından hiç bahsedilmiyor hayatı da kendi de kuru bir kız olarak geçiyor.
Kitap kuru kızın hayalini gerçekleştirdiği yerden başlıyor ve bize de hiçbir şey için geç olmadığını, insanın isterse hayallerinin peşinden gidebileceğini ve insanların ne dediğini asla kendimizden daha çok önemsemememizi hatta ailemiz bile olsa kendimizi de unutmamamız gerektiğini hatırlatıyor.
Ben büyük bir keyifle okudum size de keyifli okumalar :) 
Ayfer Tunç 
Kuru Kız
