Bazen yüksek doğamızı yani aklımızı Vahşi Hayvan'ı uyandırmak için kullanırız. İçimizdeki hayvan bizi korkutur. Eğer varlığını kabul edersek tehlikeli bir yazgıya doğru yuvarlanabiliriz: Suçlu biri "Ben böyleyim işte," diyebilir. "Kendime hakim olmaya ve yasalara uymaya çalıştım, iyi bir vatandaş olmak istedim ama sonuçta insan doğası, ne yaparsınız... İçimde bir hayvan yaşıyor. Eylemlerimden sorumlu değilim. Bana bunu yaptıran testosteron." Bu tür görüşlerin sosyal dokuya zarar verebileceği korkusu vardır; hayvan doğamıza dair bilgi bastırılmak istenir ve bu bilgileri algılayıp, tartışanlarsa insanın özgüvenini sarsmakta ve ateşle oynamaktadır.
say yayınlarıKitabı okudu
Tarih boyunca duyguların kutsanması çoğu zaman -çok da haklı olarak- kınanmış, yerilmiştir. İnsanoğlu, kendi sinden daha güçlü olan arzu ve duygulara karşı içgüdüsel bir korku beslemiş, bunların kendisinden daha az gelişmış yaşam biçimleriyle aralarındaki ortak özellik olduğunun bilincinde olmuştur. Oysa Dorian Gray'e duyguların gerçek doğası hiçbir zaman tam olarak anlaşılamamış gibi geliyordu; duygular, güzellik içgüdüsünün karakterize ettiği yeni bir ruhaniliğin bileşeni olarak kabul edilmek yerine vahşi ve hayvani addedilmiş, aç bırakarak itaate zorlanmış ya da acı çektirerek öldürülmek istenmişti. Dorian Gray insanlığın tarih boyunca gelişimine bakınca bir tür kayıp duygusuna kapılıyordu. İnsanoğlu nelerden vazgeçmişti! Hem de ne kadar değmeyecek şeyler uğruna! Bu tarih, türlü türlü çılgınca kasıtlı retler, canavarca kendi kendine işkence etmeler ve kendi kendini inkârlarla doluydu; tüm bunların kökeninde korku vardı, sonuçsa cehaletin bedeli olarak insanın kaçmaya çalıştığı yozlaşmanın çok daha beterine mahkûm olmasıydı. O muhteşem çelişkileriyle Doğa, münzevileri çölde yabani hayvanları avlamak zorunda bırakmış, keşişlereyse yârenlik etsinler diye tarladaki hayvanları vermişti.
Sayfa 150
İnsanın doğası, ancak kendisini bildiğinde diğer yaratıklardan üstünleşir. Kendisini bilmediği anda ise vahşi hayvanların düzeyinden de alta iner. Bütün diğer canlılar için kendisini bilmemek doğaldır, ama insan söz konusu olduğunda bu bir ahlaksal lekedir. Herhangi bir şeyin başkalarına ait özelliklerle donanacağına inanıyorsanız, bu yanılgınız ne boyutlara ulaşır bir düşünün! Asla böyle bir şey olamaz. Bir şey kendisine eklenenlerle güzel görünüyorsa, bu eklenenlerin övülmesi gerekir. Nesnenin kendisi bu eklerle örtülüp gizlendiği için her şeye rağmen kendisindeki çirkinliği sürdürecektir. Sahibine zarar veren şeyin iyi olarak adlandırılmasına karşıyım. Bunda yalanım var mı? 'Kesinlikle yok,' diyeceksin. Ama servet kendisine sahip olana hep zarar verir, çünkü hep başkasının malında gözü olan aşağılık yaratıklar dünyanın bütün altınına ya da mücevherine sahip olmanın sadece kendilerinin hakkı olduğunu düşünür. Bu yüzden sen sopanın, kılıcın acısını bildiğinden korku içindesin, ama yaşam yoluna çulsuz bir gezgin olarak çıkmış olsaydın, hırsızla karşılaştığında gülüp geçecektin. Dünyevi zenginlik ne muhteşem bir şey! Ona sahip olduğunda bütün güvenliğini yitiriyorsun!
Şiddetle tavsiye edilir.
Yarı köpek bir anne ile kurt bir babanın yavrusu olarak dünyaya gelen Beyaz Diş, doğduğu ilk andan itibaren vahşi doğası gereği insanlara nasıl yaklaşması gerektiğinin gerilimini yaşar. Aydınlık dünyada tedirgin adımlarla yürüdükçe cesur, zalim ve bazen de yırtıcı olmanın gücünü keşfeder. Kuvvetli olana boyun eğip, zayıf olanı ezmedikçe hayatta kalamayacağını anlar. İçinde kopan fırtınalar onu hep yaratılışına uygun bir yaşam sürmesi için ormana iter. Vahşi geçmişiyle insanın ona verdikleri arasında sıkışıp kalır. Bir süre sonra zorba bir adama satılarak ruhu nefretle doldurulur. Diğer köpeklerle dövüştürüldükçe bir savaşçıya, bir gladyatöre dönüştürülür. O artık insan eliyle yaratılan bir canavardır! Ta ki yine dövüştüğü bir gün, iyi kalpli bir adam tarafından kurtarılana değin. Sevmeyi, sevilmeyi unutan Beyaz Diş, karşısındaki bu insanı sevmeli mi yoksa ondan korkmalı mıdır? Sevgi ile korku arasında geçen ömründe belki de ilk kez bir insana güvenmesi gerekiyordur...
Tüm zamanların en sevilen klasiklerinden biri olan Beyaz Diş'in bu yeni yorumu, insanlarla hayvanlar arasındaki karmaşık bağ üstüne düşündürüyor; sevginin koşulsuz güvenle kazanılabileceğini hatırlatıyor.
Beyaz Diş 
Jack London
Bil ki; tembelliğin baskın olduğu kişi için mücâhede ve riyâzetle uğraşmak, nefis terbiyesi ile meşgul olmak ve ahlâkı güzelleştirmek için gayret göstermek ağır gelir. Onun nefsi kusurlu, eksik ve pisliğe bulaştığı için, bu mücâdeleyi vermesine müsamaha göstermez. O kişi ahlâkın değişmeyeceğini, insanın doğasının değişmesinin mümkün olmadığını
İnsanın doğası, ancak kendisini bildiğinde diğer yaratıklardan üstünleşir. Kendisini bilmediği anda ise vahşi hayvanların düzeyinden de alta iner. Bütün diğer canlılar için kendisini bilmemek doğal- dır, ama insan söz konusu olduğunda bu bir ahlaki lekedir.
Sayfa 106 - Alfa, Çev: Ç. DürüşkenKitabı okudu
İnsanın doğası, ancak kendisini bildiğinde diğer yaratıklardan üstünleşir. Kendisini bilmediği anda ise vahşi hayvanların düzeyinden de alta iner.
Sayfa 125 - Kabalcı YayıneviKitabı okudu
insanın vahşi doğası aşılamayacak gibi de görünüyordu.
Sayfa 248 - Ceylan YayınlarıKitabı okudu
Aşk; en az 3 saat en çok 3 yıl süresi olan, insanın fizyolojik doğasını sarsacak denli ruhsal bir değişimi içeren, ben'den, ben'likten vazgeçildiği, öteki'nde yok olunduğu, öteki birincinin hem ünsiyetli hem de en vahşi biçimde üretildiği, üzerinde en çok konuşulan ama en alt tanınan, belirtileri ve sonuçları en çok bilinmesine karşın doğası hâlâ en çok gizemli olan bir haldir.
“İntikam bir tür vahşi adalettir,” diye yazıyordu Francis Bacon, “insanın doğası ona doğru gittikçe kökünü kazımak için daha çok kanun gerekir.”
Sayfa 152
Dorian Gray'e duyguların gerçek doğası hiçbir zaman tam olarak anlaşılamamış gibi geliyordu; duygular, güzellik içgüdüsünün karakterize ettiği yeni bir ruhaniliğin bileşeni olarak kabul edilmek yerine vahşi ve hayvani addedilmiş, aç bırakarak itaate zorlanmış ya da acı çektirerek öldürülmek istenmişti. Dorian Gray insanlığın tarih boyunca gelişimine bakınca bir tür kayıp duygusuna kapılıyordu. İnsanoğlu nelerden vazgeçmişti! Hem de ne kadar değmeyecek şeyler uğruna! Bu tarih, türlü türlü çılgınca kasıtlı retler, canavarca kendi kendine işkence etmeler ve kendi kendini inkârlarla doluydu; tüm bunların kökeninde korku vardı, sonuçsa cehaletin bedeli olarak insanın kaçmaya çalıştığı yozlaşmanın çok daha beterine mahkûm olmasıydı.
Sayfa 150 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu