"Halimi anlatacak sözler yazamam artık bu kavruk mektuba
Rüzgardan yan yatmış otlar koydum gerisini sen anla…”
aşkın kanununu tahsil etmiştim kalbimin en doğusunda
içimde yağmur duasına çıkmış birkaç köy
birkaç köy sular altında
kalbimin doğusu,
her resme güneş çizen bir çocuktu.
gam yükünün kervanları yürürdü dudaklarımda
kavruk ve çatlaktı dudaklarımın toprakları
ölümün ötesinde bir köy vardı
orda, uzakta, kalbimin en doğusunda
şimdi bana yalnızca
dertli türkülere duyduğum karşılıksız aşk kaldı
güzel beyaz bir tay doğururdu her sene hafızam
yorgundu oysa
durmadan, durmadan hatırlamaya koşmaktan...
Bir şey eksikti - kendisinden geldiğini düşünüyordu bu eksikliğin, bu yerden değil. O kadar cömertçe sunulan şeyleri alacak kadar güçlü değildi. Bu güzel havada kendisini bir çöl bitkisi gibi kuru ve kavruk hissediyordu. Anarres'teki yaşam onu mühürlemiş, ruhunu hapsetmişti; yaşam pınarları, çevresinde dolup taşıyor, ama o bir türlü içemiyordu.
Sayfa 114 - KitapKitabı okudu
Kavruk bedeni daha da çökmüş; tuz buz olmuş yüreğinin cam kırıklarına basa basa, kapıdan çıkıp gidiyor...
Sayfa 229Kitabı okudu
Gece gece aklıma işleyen şu lanet olası fikri nakarat gibi her saat başı yeniden düşünmek beni öylesine bezdirdi ve yordu ki kendimi sarp kayaların arasından atasım geldi. Bu düşünce öyle savruk ve tutarsız olsa da diyesim var. Yazmaya geçmeden duygusal alanım somutlamak gerekirse,
Cehennem kadar kavruk bir öfkeyle sarılı olan öfkem içimi kemirmekten öyle bilenmiş ki deniz ortasına bir atom misali batlayıp denizin saçlarını göklere kadar ulaştırıyor. Bu su dalgası yumruk gibi nefret ettiğim kadınların suratına iniyor. Evet aynen suratına iniyor. Hiç beni kınamayın. Onları siz bilmezsiniz. Onlar ne hırçın ve gaddarlar. Neler biliyor musunuz?
Kedi gibiler önce sırnaşır sonra tırmalar, haindirler yani. Köpek gibi sokulur hiç bilmediğin vakit ısırırlar, kanını içiciler. Bulaşık yıkadıktan sonra iyi rol yapıp erkekleri iyi kandırırlar..... Devamı var sadece paylaşmak istedim.:)
Hayat
İlk kez şu kavruk, şu çelimsiz bedenimle baş başayım. Kızınızdım, kız kardeşinizdim, yavuklunuzdum, karınızdım, ananızdım. Şimdi yalnızca yaşlı bir kadınım. Beğenmeniz için, onaylamanız için, sevmeniz için çırpınıp durduğum beyhude bir ömür geçirdim, bütün hayatımı sizler için yaşadım; bırak, ölümümü olsun sizler için yaşamayayım.
Sayfa 56Kitabı okudu
32’ de Elazığ cezaevinde bir Memedimiz vardı bizim. Kara kavruk oğlan. Sovyet sınırındaki bir karakolda askerlik yapmış. Sonra gelmiş memlekete; bir gün kahvede, ’’Rusların karakolları fena değildi, aç değildiler,’’ gibi bir söz etmiş. ‘’ Komünist oldun.’’ deyip bizim yanımıza tıktılar bunu. Beş vakit namazında. Cin gibi bir oğlan. ’’ Okuman yazman var mı?’’ dedik. ‘’ Harfleri tanıyorum da bir birine vuramıyorum ‘’ dedi. Okuyamıyordu. Epey kaldı bizimle…. Bir gün ‘’ Ne vakit gözü açılacak,ne vakit gerçekleri görecek bu halk ‘’ gibisine dertleşiyoruz.. ’’Baba.’’ dedi, ‘’ bu millette benim gibi, harfleri tanıyor da bir birine vuramıyor.’’
Sayfa 124Kitabı okudu
Hâlimi anlatacak sözler yazamam artık bu kavruk mektuba.
Rüzgârdan yan yatmış otlar koydum gerisini sen anla..
` Birhan Keskin
Niye Ankara'ya gittiğini merak eden Y. Kadri'yi kısaca cevapladı: "Bu vatan yalnız erkeklerin değil ki efendim. Mutlaka benim de payıma düşen bir görev vardır. Kağnı süremem ama hastabakıcılık yapabilirim, asker için dikiş dikebilirim, kimsesiz çocuklara bakabilirim."
Y. Kadri heyecanlandı. Bu yepyeni bir sesti. Sessizce kağnıları yeden kavruk köylülere, konuşa konuşa yürüyen doktorlara, eczacılara, subaylara, kocalarını yalnız bırakmamak için göç yoluna düşmüş şehirli kadınlara baktı, deniz okulu öğrencilerini, İneboluluları düşündü, içi dolup taştı:
"Bir romanda yaşadığımı düşünüyordum. Yanılmışım. Böyle roman olur mu? Bağımsızlığı ve özgürlüğü için mücadele eden bir halkın destanı bu."
