"Senin de görebildiğin bir şekle nasıl büründüm hiç bilmem. Pek çok gün yanında görürımeden oturmuşluğum var
oysa."
***
"Benim kefaretirnin hafif bir yanı yok," diye devam etti
hayalet.
"Bu gece buraya gelmemin amacı seni uyarmak, benim kaderimden kaçmak için bir umudun olduğunu, hala
şansın olduğunu söylemek. Bu şans ve umudu sana ben vereceğim Ebenezer."
***
İs-istemem öyleyse," dedi Scrooge.
"Onlar sana görünmezse benim izlemek zorunda olduğum yoldan kurtulamazsın. Yarın çanlar biri çalarken ilkini
göreceksin."
Sayfa 19Kitabı okuyor
GÜLÜMSEMEYİ UNUTMAYIN, HATIRLAYIN!!!
Okuduğumuz kitabın herhangi bir sayfasında hiç umulmadık bir cümlesi gelip konuverir yüreğimizin kurumaya yüz tutmuş dallarına ve o an filizlenmeye başlar körelmiş duygular. O cümlenin altını çizeriz kurşun kalemle, onun altını ne kadar derinden çizdiysek o da o kadar derin izler bırakır zihnimizde; bir
Külkedisi Sindirella Masalı
Sindirella'nın annesi ölünce babası yeniden evlenmişti. Üvey annesinin iki kızı vardı. Ay Işığı ve Tatlı Pınar idi adları. Kızların babaları Tatar olduğundan sadece Tatlı Pınar'ın gözleri çekikti. Çok güzellerdi. Bir gören bir daha bakardı. Kızların kalpleri de çok güzeldi. İyilik etmekten mutluluk
Bana mutsuzluğu öğreten kitap...:)
İlginç bir kitap okudum. Bir taraftan ne kadar iç karartıcı derseniz o kadar iç karartıcı ; bir taraftan da sürekli okuma isteği. Bırakamadım kitabı.
Thomas Bernhard in okuduğum ilk kitabı ve bende 
Osamu Dazai 'nin 
İnsanlığımı Yitirirken kitabının etkisini yaptı. Kitapta ana karakter olarak 3 kişi var: Glen, Werthemeir ve anlatıcı. Üçü 1953 yılında Horowitz sanat okulunda piyano derslerine başlarlar ve aynı evde kalırlar. Bunlardan ikisi yetenekli, Glen Gour ise piyano dahisidir. Wertheimer bir gün okulda 33 nolu odanın önünden geçerken Glenin ' Goldberg Varyasyonlarını ' çalarken dinler ve 28 yıl sürecek bir hikaye başlar.
Bitik adam,(Werthemeir) bütün mutsuzluklar üzerime gelsin, ben bununla mutlu olayım diyen ilginç bir abimiz. Glen'i dinledikten sonra kendisinin bu noktaya gelemeyeceğini düşünüp bunalıma giren, anlatıcının tabiri ile hep başkalarını kendisine çıta olarak kabul edip bir türlü kendi olamayan, sevdiklerini kapanın içinde tutan hayatı onlara dar eden ilginç bir karakter. Kendi varoluşunu mutsuzluk olarak tanımlayan iç karartıcı bir karakter.
Pekala, Beethoven çalıyorlar yine; Teksas'ta bir park bankında uyuduğumda da Beethoven çalıyorları, geçen Pazar günü yağmur yağdığında ve iskele çöktüğünde de Beethoven çalıyorlardı; 55 yıl önce yürümüştüm o iskelenin üzerinde ve şimdi okyanusun dibini boylamıştı, Atlantis gibi, ama her şey kırılıp yok olur, yeni bir şey yok bunda, bugün Louise'den bir mektup aldım, Fransız Mahallesi'nden taşınacağını ve New Orleans'tan 45 dakika uzaklıktaki bir kasabaya, kız kardeşinin yanına yerleşeceğini yazıyor. insanlar yoruluyor, insanlar yıkılıp ayağa kalkıyorlar, ve berduşlar postanenin önünde yolumu kesip "günaydın, efendim, bir dolarınız var mı acaba?" diye sorarken Beethoven çalıyor.
eski hava sirki gökyüzünden düşüyor, köpekler ve kediler tuhaf bakıyorlar bana, Klan görünüyor, kayboluyor, Hitler burnunu çekiyor Palmiye ağaçlarının köklerinin arasında, içtiğim bu ucuz puro, Küba yazıyor üstünde, Havana yazıyor, oralardan kaçak sokulmuş ülkeye beni kustursun diye Beethoven çalarken, William Saroyan öldü Beethoven çalarken, Celine öldü ama
Fante direniyor ölüme
bacakları kesilmiş ve kör daracık mezarında ama ölmüyor: 3 yıldır yatıyor hastanede, ne düşünür?
Ben çabuk gitmek istiyorum bir budalanın kursağından geçen zeytin misali, Des Moines'lu kızlar çizgili elbiselerinin içinde sardalyeler gibi kıpırdanırken, ne anlama geliyor, şimdi Beethoven dinlemek?
