Ya kitap aşırı derindi. Yazarın daha önce okuduğum kitaplarından daha derin bile olabilir. Başta sinirlendiğim noktalar oldu. Stefan Zweig'ın eserlerinde sık sık yaşıyorum bunu. Yazarın ele aldığı dönem nedeniyle... O dönemde köleliğe, sarı benizlilere ve kadınlara olan bakış açısı beni çıldırtıyor! Eşitlikçi damarıma basıyor. Neyse bu benim sorunum, elimden geldiğince dönemin şartlarını göz önünde bulundurmaya ve sinirlenmemeye çalışıyorum artık. Kitabın derinliği şu nedenden kaynaklanıyor: (Bu benim yorumum elbette, hiçbir yerde açık açık söylenmemiş fakat dolaylı yollardan gösterildiğine inanıyorum) doktor, bahsi geçen, yardıma ihtiyacı olan kadına ilk görüşte saplantılı bir şekilde ve çılgınlık derecesinde aşık olmuş. İnanılmaz bir delilik hali olan Amok'u, kendi yaşadığı duyguya benzetiyor. "Aşık olmak, Amok Koşucusu olmaktır aslında..." mesajı veriliyor inceden usuldan. Yani bence. Neden olmasın ki? Zweig'ın hangi karakteri normal ki yani?
Başlarda azıcık sıkıldıysam da kitabın sonu çok vurucuydu, en ufak bir sıkıntı kırıntısı bırakmadı. Böyle bir son bekliyordum ama yine de kalbim sızladı.
Okuyun, okutun. Herkes okusun, bilsin Stefan Zweig'ı. Bu yazarın dili kullanışı çok değerli ve özel. Hayranlık uyandıran bir ustalığı var. İş Bankası Kültür Yayınları'nın çevirisi de tek kelimeyle kusursuz.
