"Amok’un ne olduğunu biliyor musunuz?”
“Amok mu? Sanırım biliyorum... Malezyalılarda görülen bir çeşit sarhoşluk...” “Sarhoşluktan fazlasıdır bu. Çılgınlık, insanın öfkeden gözünün kararması... Alkol zehirlenmesiyle kıyaslanamayacak kadar tehlikeli, delici bir saplantı hali... Oradaki kalışım sırasında bunun gibi birkaç vakaya rastlamıştım, -mevzubahis başkaları olunca mantıklı ve nesnel davranabiliyor insan- fakat bunların kaynağının korkunç sırrını çözememiştim... Bir şekilde iklimle bağlantısı olmalı bunun, sinirleri kopma noktasına getirene kadar bir fırtına gibi baskı yapan o boğucu, rutubetli havayla... İşte Amok... Evet, Amok, şöyledir: Bir Malezyalı, sıradan, iyi huylu bir adam kendi halinde içkisini içiyor... Sersemlemiş, hissiz ve donuk bir halde oturuyor orada... Tıpkı benim odamda oturduğum gibi... Sonra bir anda ayağa kalkıyor, hançeri kaptığı gibi sokağa fırlıyor... Dümdüz koşuyor, durmadan, hiçbir yere sapmadan dümdüz... Nereye gittiğini bilmeden... İnsan ya da hayvan olsun yoluna ne çıkarsa hançeriyle yere seriyor, akan kan onu daha da çıldırtıyor... Ağzından köpükler çıkıyor, kudurmuş gibi uluyor... Artık ne sağına ne de soluna bakıyor, koşuyor, koşuyor, koşuyor... Yalnızca acı çığlıkları ve kanlı hançerinin eşliğinde korkunç koşusunu sürdürüyor... Köylerdeki insanlar, bir Amok koşucusunu hiçbir gücün durduramayacağını bilirler... Bu nedenle onlar da diğerlerini uyarmak için haykırırlar: ‘Amok! Amok!’ böylelikle herkes ortadan kaybolur. Ancak o, bunların hiçbirini duymaz, görmez, önüne ne çıkarsa devirip geçer... Ta ki kuduz bir köpeği öldürür gibi vurulana ya da ağzından köpükler çıkarak yığılıp kalana kadar..."
Amok Koşucusu 
Stefan Zweig
