İnsanlar beni 'iyi' bilir, ekip değiştirdiğimde bir kaç kişi öyle demişti, seni tanımıyorum ama iyi ki geldin, arkadaşlar dedi iyi bir insanmışsın. Bizim işte de öyle herkese 'iyi' denmez, iki uçak karşı karşıya geldi mi, bir 'emergency' çağrı aldın mı kalp atışlarını kulaklarında, şimşeği beyninde hissedersin, korkunun kokusunu duyarsın da stres içinde sağa sola sataşır insanlar.
İyiymişim. İyi. Ben mi? O zaman neden o minicik, bal gözlü, ağzından şeker damlayan kızı, o sürahi nene kılıklı kadının lafları altında boynu bükük bıraktım. 'Elinde lolipopla çocukların yanına gelmeye utanmıyor musun?' diye azarladı, halbuki yeni parktan dönmüştü, yeni karışmıştı diğer bücürüklerin arasına. Diyemedim, ağzımın içindeydi, dilimin ucundaydı diyemedim ki, torunun hep dondurma yiyor burada, hem de sen yanındayken, çocukların burnunun dibinde, biliyorsun, bal gözlüm apartman görevlisinin çocuğu olduğu için mi harladın onu. Diyemedim. Sustum. Keşke, keşke orada farklı davransaydım. Ama insanım işte.
"Derinlerden derin bir sır, içi pisliklerle, içi eşsiz güzelliklerle dolu, alabildiğine karanlık ve karmakarışık bir evren" insan. Hasan Ali Toptaş da bunu çarpıyor suratımıza. İçimin içi ezildi okurken. O güzelim duyusal aktarımlarını, seslerin/sözlerin/nesnelerin içiçe geçip bir olmasını, bir olup da sürüklenmesini okumaya doyamadım yine. Çok, çok etkileyici bir kitap.
