3 il sonra yenidən Charles Dickens qələmindən çıxan bir kitab mənə izah edilməyəcək hisslər yaşatdı. Ümumiyyətlə nə zaman sentimental, kövrək və real hisslər yaşamaq istəsəm ya Remarka üz tuturam, ya da Dickensə.
İlk növbədə qeyd edim ki, qəhrəmanın başından keçənləri ifadə şəkli sadə dillə təsvir olunsa da, kitabın ilk 200 səhifəsi darıxdırıcı gələ bilər. Lakin davam etdikcə görəcəksiniz ki, əslində sıxıcı deyə düşündüyünüz hər şey əslində bir-birini tamamlayan pazl hissələridir.
Baş qəhrəmanımız Pip (açığı nə yalan deyim, ilk başlarda ona o qədər əsəbləşirdim və gözümdə necə də nankor kimi canlanırdı, lakin sonlara doğru elə bil eyniləşmişdik) valideynlərini itirmiş və bacısı və bacısının yoldaşı ilə yaşayan balaca bir uşaqdır. Bacısının ona qarşı münasibəti yaxşı olmasa da, bacısının yoldaşı dəmirçi Co tərəfdən bəxti gətirmişdi. Uşaqlıqdan gələcəkdə Co kimi dəmirçi olacağını düşünsə də, taleyi ona fərqli və özündən böyük ümidlər verir.
Lakin onun ümidlərinin sonu necə olur? Xoş mütaliələr sizə!
