İyi ki orada değilim! İnsan kalbi ne anlaşılmaz, ne acayip bir şeymiş meğer, sevgili dostum. Seni böylesine severken, hep senin yanındayken, soluğunu hissederken... Şimdi ayrıldığıma nasıl da seviniyorum! Olacak şey mi bu? Ama beni sevdiğini, gidişimi anlayışla karşılayacağını ve beni bağışlayacağını biliyorum.
Oradaki diğer bütün ilişkilerim, sanki kader tarafından benim bu hassas yüreğimi iğnelemek için, özellikle karşıma çıkarılmış değil miydi? Zavallı Leonore! Fakat yine de benim hiçbir suçum yoktu! Kız kardeşinin o nazlı, şımarıkça çekiciliği ile gönlümü eğlendirirken, diğer yandan onun zavallı yüreğine böyle bir tutkunun yerleşeceği aklıma gelir miydi? Acaba yine de masum sayılabilir miyim? Onun duygularını ben alevlendirmedim mi? Aslında hiç gülünç olmadığı halde çoğu zaman bizi gülümseten o saf duygularından, abartısız heyecanlarının dışavurumlarından hoşlanmıyor muydum? Ben değil miydim... Ne garip, kendinden yakınan yakınabilen insanlar ne anlaşılmazdır. Sevgili dostum! Sana söz veriyorum; artık kendime çekidüzen vereceğim. Her zaman yaptığım gibi, kederlerimi her zerresine varıncaya dek çekip durmayacağım. Ve geçmiş, benim için anılarda kalacak.
