‘Uçak araçtır tıpkı diğerleri gibi’ der yazar. Çünkü dünyayı kuş bakışı görür, kimsenin ayak basmadığı dağları, çölleri aşar. Gündüzleri gözleri geceleri yıldızlardır kendine yol gösteren. Uçuşta benliğini tatmin eder. Ya kazada? İşte o zaman kendini tanır. Ölmek için değil, yaşamak için, sevdiklerine kavuşmak için verdiği mücadeleyi anlatabilmek için hayatta kalır. Uçağın düştüğü yer ya karlı dağlardır ya da çölün ortasıdır. İkisinin de ortak noktası hiçliğin ortasıdır ve kazazede bütün yüklerini atar üzerinden. Hiç bir şey duymaz ya da hiç bir şey hissetmez orda. İlk önce kendini dinler sonra sadece kendi kalır kaza yerinde. Bütün bu tehlikelere rağmen yazar kendini ‘kentlerde yaşayan zavallılardan!’ üstün görür. Çünkü o ölmek için değil, yaşamını hissetmek, köylü hassasiyetine sahip olmak için uçar durur.
Gerçek arkadaşlıktan bahseder, bütün dostların aynı yöne baktığı. Herkesin içinde ki Mozart’tan bahseder, sürekli ezilip bastırılan.
Yazar o kadar çok şey anlatıyor ki, kentlerde aracını yitiren insanlardan, çölün aynı hayat gibi sürekli silinen, geçici izlerinden, kendini bulmaktan ve bu uğurda katlanılan zorluklardan.
Bütün bu nedenlerden ve burada yazmadığım bir çok nedenden okunması gereken ve benim çok sevdiğim tarzda , insanı insana anlatan, bir kitap.
Okumayı düşünen arkadaşlarıma arka kapak yazısını da alıntı olarak paylaşıyorum.
En güzel okumalar ve kitaplar sizi bulsun diyorum.
