Okudukça daha çok seviyorum Suat Derviş’i. İnanılmaz bir lezzet var dilinde ve çok akıcı. Nasıl okuduğunuzu, o kelimelerin, o cümlelerin nasıl aktığını anlayamıyorsunuz. Elinizden gelse, bir oturuşta bitirmek istiyorsunuz kitaplarını.
Bu sefer ölüm döşeğindeki Şardan’ın, pişmanlıklara dolu tüm hayatını gözden geçirerek, kendi iç hesaplaşmasını izledik birlikte. Arada sırada dışarıdan gelen etkilerle, kendi yaşadıklarını karşılaştırdığı, kendi deneyimlerini dışarıdan gelen etkilere dayanarak bize aktardığı bir sürece tanıklık ettik. Yeniden yaşayabilseydi neler yapabileceğini düşündüğü ve hep yaşadığı olumsuzlukları, mutsuzlukları hatırlayarak, ‘neden şöyle yapmadım’, ‘neden böyle yapmadım’ sorularını soran Şadan, en sonunda, aslında neden o şekilde yaşadığını idrak edince ya da kendine itiraf edince ve bugün olsa yine aynı şekilde davranacağını anlayınca, işte o zaman gözlerini açabildi, kendine gelebildi, hayata geri döndü.
Tüm bu duygusal çözümleme sürecine, Şadan’la birlikte yaşıyorsunuz okurken. Çok güzel yazıyor, çok güzel ifade ediyor Suat Derviş.. diğer kitaplarıyla devam edeceğim.
