Remarkın Zəfər Tağı romanı dünya müharibəsinin insanlara gətirdiyi bəlalar,insanların öz ölkəsindən didərgin düşməsini Ravikin həyatının timsalında səmimi bir dil ilə gözlər önünə sərir.
Oxuduğumuz əsərlər arasında bəzi unudulmaz,yaddaşlara həkk olunan,hafizənizə damğa vuran obrazlar vardır.Məhz Ravik də mənim üçün o obrazlardan biri oldu.
Ravik Almaniyadan Parisə gəlmiş pasportsuz,sənədsiz yaşayan və gizli şəkildə həkim kimi fəaliyyət göstərən bir şəxsdir. Onun düşüncələri,dialoqları o qədər möhtəşəm idi ki,bəzi hissələri dəfələrlə qayıdıb oxudum.Bəzi yerlərdə gülüşümü saxlaya bilmədim,bəzi yerlərdə həyatıma aid nəticələr çıxardım.Oxuduqca Ravikin görünüşünü gözümün önündə canlandırdım və onun kimi hazırcavab ,cəsarətli, ağıllı birisinin hər bir insanın həyatında olmalı olduğunu düşündüm.
Zəfər Tağı elə bir romandır ki,onun haqqında məncə danışmaqla hansısa bir fikri çatdırmaq çətin olar,bunun üçün onu yalnız oxumaq lazımdır.
Spoi vermədən sadəcə onu deyə bilərəm ki,Ravikin öz dili ilə desək ; “O həm məhəbbəti daddı,həm də intiqam hissini”. Və mən özüm bu cümləni oxuyanda daxilən bir rahatlıq tapdım.Xüsusilə Ravikin Joan adlı bir qadınla sevgi münasibəti,sevgini öz dili ilə təsviri insanın içini o qədər isidir ki,həmin hissələrdən bir cümləni qeyd etmək istəyirəm ;”Qadına ya səcdə etmək ,ya da onu biryolluq atmaq lazımdır! Qalanları yalan şeylərdir!”
Mütləq oxumalısınız.Xoş mütaliələr...
