İnsandaki çocuk vicdanı, tohumdaki öz gibidir. Ve o öz olmadan tohum filizlenmez, gelişmez. Yeryüzünde bizi neler beklerse beklesin, insanoğlu doğdukça ve öldükçe, insanoğlu yaşadıkça, hak ve doğruluk denen şey de var olacaktır.
Sayfa 162Kitabı okuyor
“Oyuncak bebek ebediyen, daha ben onu istemek için kullanacağım sözcükleri dahi öğrenemeden, kayıplara karışmış, cümlelerimin orta yerinde her şeyi içine çeken koca bir delik bırakmıştı... Kendimi kayıp bir oyuncak bebek gibi gördüm; bir kenara atılmış, sahibesiz.”
Sayfa 59 - Can YayınlarıKitabı okudu
herkes uyanıkmış bu saate kadar :)
şimdi bir yerde okudum ve sizlerin düşüncesini de merak ediyorum ..
Şimdi , çocukluğunuz karşınızda olsa ona ne söylerdiniz ?
Ben ; Seni tanımladıkları kişi değilsin söylenen herşeyi inanma ve tanımlandığın kişiliğe bürünme. Yakında benliğinle tanışacaksın ve özünü anlayacaksın ... demek isterdim ... ya siz ?
"Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk/ Hiçbir yere gitmiyor."
Çocukluk, insan ömrünün, bütün mevsimlere rengini vuran ilkyazıdır.Akıl almaz bir saflık, sakıncalı sorular, sonsuz bir değişim.Bir coşku aylası, dünyanın aşınmış yüzünde.Yalınlık, güç, iyilik, direnç.İnsanın ileri yıllarında, yılgınlıkta, kirlilikte dönüp dönüp yunduğu, el değmemiş saklı su.İnsanlığın yapıp yarattığı ne varsa olumlu olumsuz, onu geleceğe taşıyan biricik olanak.
Öfke içinde büyüyoruz. Oturduğumuz semte, sokağa, odalara, eşyalara, kış aylarında güçlükleısıttığımız, eskimiş, ortası çukur pamuk yataklara öfke duyarak büyüyoruz.
Sayfa 23
Can attıkları şey:büyümek!..
~•~
Kar yağarken serçeleri seyrettim,
Çocuklarım geldi birden aklıma;
Sabırsızlanıyorlar büyümek için,
Gelmeyin, burası derin!
~•~
Sayfa 45Kitabı okudu
''Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte!''
Kent yaşamına alışmış. Koşulları hızlı bir gerçekçilikle benimsiyor. Oysa ben henüz taşra bahçelerinin erik ağaçları altındaki durgunluktayım.
Geceleri anneme sokulunca hem soğuktan korunuyorum, hem de yalnızlıktan.
Şimdi taşrada değiliz. Geniş tahta evler arasındaki meyve bahçeleri sessiz kasabalarda kaldı. Ve sessiz kasabalar da 50’li yıllarda. Eriyen karlar altında açan sarı, mor çiğdemler topladığımız
Esentepe’nin yüksek çamları soyut bir çocukluk düşü.
Bir zamanlar beden eğitimi öğretmenliği yapmış babam, düdüğünü saklamış. Sabahları çizgili, bol pijamasını çıkarmadan düdüğünü öttürüyor:
— Nazlıydın niçin geldin askere? Haydi kalk! Haydi kalk! Borazan gibi bir sesle bağırıyor.
Uyanıp, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte kendimi Süm’ün koynunda buluyorum. Babamın bu evle, askerlik arasında ne gibi bir bağlantı kurabileceğini düşünüyorum. Babam ev yaşamında askeri bir düzen istiyor. Bu kesin. Zengin olsa belki de kapıda borazanlar çaldıracak... Babamın kuşağındaki
Türk erkekleri ne büyük bir ordu ve askerlik sevgisi besliyorlar...
Ne güzeldi çocuk olmak…
Birkaç tahta parçası, kutular, yırtık bir masa örtüsü ve belki bir avuç taşa birazcık da hayal karıştı mı, ah, ne oyunlar oynanırdı.
Sayfa 86Kitabı okudu
Yine hangi düşümün kuyusuna düştüm bilmiyorum ama içimdeki yaşım hâlâ çocuk...