Modern zamanların çocukları olarak bizler çok şey yitirdik, birçok değerimiz elimizden kayıp gitti. İşin kötüsü bu kaybın farkında da değiliz. Meşgulüz, yoğunuz, amansız bir koşuşturma içindeyiz. Bununla beraber hayatımızda hep
bir şeylerin eksikliğini hissediyoruz. Neyi ıskalıyoruz, ihmal ettiğimiz nedir? Bunu düşünecek vaktimiz de yok maalesef. İki kapak arasına aldığımız bu metnin asıl amacı biraz da büyük şairin, “Neyi kaybettiğini hatırla!” dediğidir: Önce bir eksiğimiz, bir kaybımız olduğunu hatırlamak / hatırlatmak istiyoruz. Sonra da vüsatimizce yitik olanın ne olduğuna işaret etmeyi, onun adını koymayı murat ediyoruz.
Bunu yaparken çok çetrefilli, alımlı, felsefi ve teorik cümlelerin arkasına sığınmadık. Zira amacımız büyük büyük laflar etmek değil, bir başlangıca vesile olabilmektir. Çok değil sadece bir yaraya merhem olabilirsek, bir kalbe
dokunabilirsek, bir gönülde umut ve merhamet ışığı yakabilirsek bu bize yeter. Sadece bir kardeşimizin “fabrika ayarı”yla, yani fıtratıyla yüzleşmesine aracı olsa, bu kitap görevini fazlasıyla yapmış olacaktır. Ki fıtrata dönmek şairin, “Eve dön, şarkıya dön, kalbine dön!” çağrısına da uymak manasına gelir.
Kalpte bir kamaşmaya, beyinde parazitlenmeye, gövdede ise karıncalanmaya sebep olan aşkın bir tür delilik olduğu görüşü şairler ve filozoflar arasında yaygındır, çünkü aşk, (kuşkuya yer bırakmayan) kesinlik ve (kuşku yüklü) belirsizlik arasındaki her türlü ayrımı kronik bir biçimde minikleştirir. Belki bu sebeple aşk öteden beri psikanalizin kapak konusu olmuştur. Şairler ve hikaye anlatıcıları da boş durmamış, aşk hakkında öylesine yüksek laflar etmişler ki, birçok insan yükseklik korkusuna kapılmıştır.
Sürekli karşılaştığım ve fazlasıyla rahatsız olduğum bir durumu aktarmak istiyorum. Hadi yaşlı başlı insanları anlıyorum onları geçtim. Ama okumuş etmiş genç insanların hâlâ kulaktan dolma bilgilerle, başkalarının laflarıyla sözleriyle, başkalarının fikirleriyle düşünceleriyle şu an ki iktidarı savunmaları beni gerçekten çılgına döndürüyor. Dün
Yazarın başka bir kitabı olan 
Vahşi'yi okumuştum daha önce ve bayılmasam da fena bir kitap değildi, dolayısıyla bu kitapla ilgili bazı beklentilerim vardı. Hoş, Vahşi'yi bile pek sevmemiştim, yani beklentilwrim öyle aman aman şeyler değildi... Ama nedense bu kitabı daha çok sevecekmişim gibi gelmişti. Eh, ne diyebilirim? En zından
