Bazı insanlarla birlikteyken, bir şeyler anlatırken dinlemem onları ben...
Bir mavi yakalamışımdır, oradaki resmin içinde,
bir ışık oyunu düşmüştür masanın üstüne,
ya da bir çocuk sesi vardır yakınlarda bir yerlerde...
Zaten ne şarkılar onları dinlediğimin,
ne kitap onu okuduğumun,
ne de insanlar onları işittiğimin farkındadırlar...
Onlar hep böyledir, kendileriyle tanımlanırlar.
Ben böyleyimdir,
biraz yalnızlık müsveddesiyimdir...