Günlere İnen Perde kitabını yazardan imzalı aldım. Çok şanslıyım.
Kitabın içinde dokuz öykü var.
İkindi vakti kadar gün yüzü görmeyenlere...
En çok anneme...
Bu cümlelerle başlıyor kitap.
Ve diğer sayfada " yazık, yazık ki yazgımın boyası koyu."
İsmet Özel
Bu cümleler hikayeler hakkında ipucu veriyor aslında.
İlk hikaye Sadık'ın Kumruları ile başlıyor iç sesler, sessiz çığlıklar. Ve diğer öykülerle devam ediyor yaralar. Öyküler hep doğa ile özdeş. Kuşlar, dağların etekleri, nehirler,rüzgar,yağmur,kuraklık...
İnsanların anlam arayışı. Aradığını bazen buluşu, bazen bulamayışı.
Ama yazarın kalemi muazzam. Uzun zaman olmuş böyle lezzetli öyküler okumayalı. İnsan okuyunca anlıyor.
Arka kapağındaki iki paragraf çok güzel anlatmış aslında;
Günlere İnen Perde ölümle yaşam arasında kendini sorgulayan, her şeyden kaçmak isterken yine kendinde tökezleyen, zihnindeki muğlak soruların cevapsız olduğunu fark eden insanların öyküsü.
Bekir Göl, taşralı karakterlerinin iç çatışmalarını, kara yazgılarını büyülü gerçeklikle harmanlayarak bambaşka bir pencere açıyor yaşama. Bazen ırıklarından soğuk sızan bazen de kırılan yerinden ölüm filizlenen bir pencere...
Bu arada yazarın Varlık Dergisi'nde öyküsünün yayımlandığını yazmasam olmaz.
