Muhayyile ve aklın Allah'ı sınırlandırıcı veya bir surete bağlayıcı zaafını bilirim ve onunla savaşırım. Ona direnirim. Allah'ı aklımla kavrama, çerçeveleme donkişotluğuna girişmem. O'na sınırsız olarak gönlümü açmaya çalışırım. O'nun bağışladığı nurların gönlümü tecelliyle doldurmalarını umar ve beklerim. Layık olmadığımı bilirim ama O'nun merhametinin, cömertliğinin enginliğinden, sonsuzluğundan bu umuda kapılırım.
Sayfa 16Kitabı okudu
Böyle dümdüz bir beynim olacağına hiç olmamasını tercih ederdim. Muhayyile namına bir şey yok yahu!...
Sayfa 23Kitabı okudu
Her İstanbul'lu az çok şairdir, çünkü irade ve zekasıyla yeni şekiller yaratmasa bile, büyüye çok benzeyen bir muhayyile oyunu içinde yaşar.
Sayfa 18 - dergah yayınları
Yalnız kalan insan ne yapar: Düşünür, dalar, bir şey okur, hayal kurar. Nizamettin Bolayır’ın kendinin de belki pek farkında olmadığı, belki üzerinde durmadığı meziyetlerinden biri de muhayyilesinin olmayışıdır. Daha doğrusu muhayyilesi büsbütün yok değildir de öyle herkesinki gibi başıboş işlemez. Muhayyile geçmişte ya da gelecekte yaşamaktır. Varsayımla ya da anılarla yaşamaktır. Nizamettin Bolayır şimdiyi yaşamayı yeğler. Hayali, anıyı değil, elle tutulan gerçeği.
Sayfa 91 - YKY, Küçük Harfli MutluluklarKitabı okudu
Eski ruhbilimciler, insandaki dış duyulardan başka, beş de iç duyu kabul ederlerdi. Bunlar bellek( hafıza), sezgi(vahime), imgelem (muhayyile), anımsama (müzekkire) ve düşünme (müfekkire) idi. Bu beş duyu, bşr ortak duyuda (hiss-i müşterek) birleşirdi.
Sayfa 17Kitabı okudu
"Muhayyile"
hayal etme gücü
Ren YayınlarıKitabı okudu
Insan, seyirci olarak kalırsa, diyordu; muhayyile, bilirsiniz, fazla tesir altında kalır.!
Sayfa 199Kitabı okudu
Eski ruhbilimciler, insandaki dış duyulardan başka, beş de iç duyu kabul ederlerdi. Bunlar bellek (hafıza), sezgi (vahime), imgelem (muhayyile), anımsama (müzekkire) ve düşünme (müfekkire) idi. Bu beş duyu, bir ortak duyuda (hiss-i müşterek) birleşirdi.