Masonik Hiyerarşi
_LUCİFER(İblis) : Mason İlahı
_RT : 3 Kabbalistten oluşan En Üst Komuta Kademesi. (Tüm ezoterik bilgilere sahip Baş Hamam ve iki yardımcısı)
___
_13’ler Kraliyet Konseyi (Varlıklı Aileler)
_33’ler Konseyi (Kıdemliler)
_300’ler Konseyi - SANHEDRİN En Üst Yönetim Meclisi(Olimposlular)
___
_B’NAI B’RITH & BILDERBERG
Gül Alırlar Gül Satarlar
Açıkçası başlarken biraz çekindim ağır ilerler diye düşündüm ama beni yanılttı. İki farklı hikâye okuduk. Biri münzevi bir hayat yaşamış 50 yıldır hiç dışarı çıkmadan gül yetiştiren bir adam. Biri aşk sandığı ilişkilerin peşinde koşan bir adam. Gül yetiştiren adam ve torunu arasındaki diyalog bana 
Şeker Portakalı tadı verdi keşke biraz daha olsa ve okusam dedim. Modern karakterimizin bölümleri beni çok sıktı yüzeysel ilişkiler boş diyaloglar. İki karakterin yolu nasıl kesişir diye merak ettim. Yazar bir gazete haberinde birleştirmeyi uygun görmüş. Modern karakterin bu kadar farklı bir hayat yaşayıp yine de geleneksel bir şekilde evlenme kararı almasına şaşırdım. 
Rasim Özdenören okuduğum ilk kitabıydı ve beğendim diyebilirim.
Nietzsche on dokuz yaşına geldiğinde, papaz olabilmek için Bonn Üniversitesinde ilahiyat ve klasik filoloji öğrenimine başlar. Zaten hayat akışı çok önceden “iffetli kadınlar” tarafından planlanmıştı. Ancak Nietzsche daha şimdiden huzursuzdu: Bilinçsiz bir isyan dürtüsü kişiliğine etki etmeye ve onu değiştirmeye başlar. Bonn’a geldikten kısa bir süre sonra o münzevi okul delikanlısı neşeli ve taşkın ruhlu bir üniversite öğrencisinin en iyi örneklerinden birine dönüşür. Herkesin giremediği özel öğrenci birliklerine girer, arkadaşlarıyla içki içmeye başlar ve öğrenciler arasında yapılan eskrim düellolarına katılır. Kaçınılmaz olarak bir düelloda yara alır ve ritüel gereği düelloya hemen son verilir. Burnunun üstündeki küçük dikiş izi o günlerden kalmadır. Ne yazık ki bu yara izi daha sonraları gözlüğünün altında gizlendi. Ama bu sadece küçük bir ara piyesti.
90 Dakikada Nietzsche, Paul Strathern
Yağmur
Vareden'in adıyla insanlığa inen Nur
Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından
Rahmet vadilerinden boşanır âb-ı hayat
En müstesna doğuşa hâmiledir kâinat
....
Sayfa 85 - Timaş Yayınları Ekim 2014
Kırılgan kızlar ya terk edişin soylu dağında bir münzevi olur, ya da hayata bir yerinden katılır ve içlerinde zaman zaman nöbetler halinde dışarı vuran bir sızıyla yaşamayı sürdürürler. ‘Yaşamıyor gibi yaşamak’ sanatının ustasıdır onlar. Bir keşiş, yedi yüzyıldır mağarasında konaklayan bir bilgeyle karşılaşmış dağda. “Güzel insan” demiş ona, “neden şuraya bir ev
yapıp da rahat etmiyorsun?” “Hayat çok kısa” diye cevap vermiş bilge, “yerleşmeye değmez.” Mağlupların bir bilgeliği vardır. Dünyanın mağlupları, dünyayı yerleşmeye değer bir yer olarak görmeyenlerdir.
Kırılgan kızlar işte biraz da bunun için
kırılgandır.
Sayfa 98Kitabı okudu
Bir şekilde geçiyor işte zamanımız.
Arkamızda hayallerden kurulu onca mezar.
Her sabahta biraz daha umutsuz.
Her akşamda biraz daha hüzünlü saatler. Bütün iyi niyetlerimizin gölgesinde,
Kötü bir alışkanlık oluyor sövmelerimiz. Birleşmiş dertlerin korkunç çığlığında,
Münzevi bir hayat düşlüyoruz sessizce. Kimimiz acıdan, kimimiz sevdadan,
Kimimiz ayrılıktan boyun eğiyor kadere.. Ömrümüzün ziyan olmuşluğunu kabul ederek, Bir veda tebessümü yolluyoruz geçmişimize...
Ne kır çiçekleri, ne meyve ağaçlarının fişkıran gümrah yeşili baharı getirmez. Bir çiçekle bahar gelmez ama her çiçek de getirmez baharı İstanbul'a.
İstanbul'un baharı erguvandır. Erguvanlar açmadan hayat tazelenmez.
Hatta baharın gelişini haber vermez, bahara rengini verir. Erguvandır İstanbul'un baharı. Hem güzellik hem fanilik duygusudur. Hem boğazın serinliği hem evreni sessiz, tenha ve münzevi duyumsamanın rengi. Kendi başına hep orda, tek.
Her an solmaya, adeta aradan çekilmeye hazır ve razı bir duruş.
Hiçbir saltanat onun tevazuunu mütekebbir edaya dönüştüremez. İstanbul'un baharı tevazudur çünkü. Güzel olanın bu denli çarpıcı, bu denli muhteşem tecelli ettiği bir zaman ve mekân ikliminde kendinden hoşnut ve sakin kalabilmenin remzi..
Sayfa 136
Yalnızlığı seven, bir kadınla birlikte yaşamaktan, onunla yemek yemekten, uyumaktan, sokakta yürümekten mutlu olan biriydim. Ama konuşmaktan ya da hipodrom ve boks maçları dışında bir yerlere gitmekten hoşlanmıyordum. Televizyonu anlamıyordum. Sinemaya gidip başkalarıyla oturmak, onların duygularını paylaşmak için para ödemek aptalca geliyordu
Sayfa 76Kitabı okudu
Hayamızı yitirdik; ve tımarsız, kaşağısız, pusatsız bıraktık küheylanlarımızı; kılıçsız, kargısız, cevşensiz koyduk süvarileri. İkonlara gizlenmiş ruhbanlara çaldırdık ruhlarımızı. Akrep yuvalarından ecinni raksların ateşi sıçradı üzerimize. Kevn ü fesadda anılmamacasına yıktık eski ahitlerimizi, yeni ahitlerimizi. Ahdimiz haya üzerineydi, kaybettik ve ahlâkımız eskidi. Dönüş biletini giderken yırttık ahitleşmeye de, kutsal vadilerde nalınlarımızı ayağımızda unuttuk. Parlayan yıldızlarımızdan astroitler düştü bahtımıza. Filmin son karesiyle birlikte elif ve lam ve he de karardı. Kelamlarımızda yorulan harfler laf kılığında yağdı dünyamıza. Efsunlu sözlerle dolu hamayılların çörekotlarınca küçüldü ruhlarımız. Gizi çözen gecelerimiz, geceyi düğümleyen gizlerde gizlendi. Kafesinde sindirilmiş aslanlara dönünce ahlâk, avcıların tarihinde kötü figüranlar olarak anlatıldı haya; ve aslanlar kendi tarihlerini yazamadılar hiç.Hayamızı yitirdik; ve münzevi hayallerde eklemledik âhlarımızı birbirine, düşlere karışan hayatımızı zincir yaptık. Huzurun ak sayfalarına derunî sağanaklardan kan revan acılar gönderdik. Gazeller ve kasideler hep yitik sevdalarda döndü mersiyeye... Ağladık geceler ve gündüzler boyu, ağlayacağız aylar ve yıllar yılı...Haya... Aaah, en eski yitiğimiz...Hayadan ötesi hayal, aslı yok bir düşünce...Hayadan öte hayat, esası bozuk günce...
