Hiç ertelemek istemedim. Kalbim henüz acıyla sızlarken birkaç cümle kaydedeyim:
Okuduğum Aslı Erdoğan Kitapları içinde, en can'dan vuranı diyebilirim. Bir yanım bu denli kuvvetli ve cesur kalemin, bir Kadın'a ait olmasıyla mutlu oldu; diğer yanım acılar içinde..
Satır arasında belki de çok inceden sezdirdiği bazı şeyler konusunda, oturup yeniden düşüneceğim; sevgilerimi, beğenilerimi çek edeceğim. Öncelikle onlarda ''hak teslim etmeyi'' öğreneceğim ki, bir adım daha yol alabileyim..
Acı, kendine dayanmadan, başkalarının acılarına kayıtsız kalmak, hattâ müstahak görmek.. ''Adalet'' kavramını kendi bakış açımıza göre şekillendirmek; ''ötekiler'' istediğinde, ''Ama..''lı cümlelerle söze başlamak.. Ve ''insan'' olmak..
Bu tarih, evvelinden beri süre gelen ve devam eden bir tarih..
''İyi Uykular Çocuklar'' modunda bir yazar olmadığı için Aslı Erdoğan'a minnetle..
*
Kitabın son cümleleri:
*
''Yaralar çoğu kez dilsizdir, ama bir konuştular mı, sesleri korkutucudur ve yalan söylemeyi beceremezler. Ellinci yazıyı da buruk bir gülümsemeyle bırakıyorum: Gitsin. Söz de uçar, yazı da.. Geriye kalan ne.? İnanın bilmiyorum.''
Orhan Pamuk, ekliyorum: "Bir kitap okudum, başıma gelmeyen kalmadı."
Yolculuktan yolculuğa sürüklenirken, zamandan zamana savrulurken buldum kendimi. Bir
