“Bir gün en yakın dört arkadaşı, 'Biz artık seni görmek, seninle konuşmak istemiyoruz' deyivermişlerdi. Doğrudan, ödün vermez bir şekilde, birdenbire. Bir de, böylesine sert bir şekilde ilan edilen bu karara neden maruz kaldığına dair tek bir açıklama bile yapmamışlardı. O da sormaya cesaret edememişti…”Böyle başlıyor Tsukuru Tazaki'nin hikayesi. 5 kişilik bir arkadaş grubundan aforoz ediliyor. Kahramanımız bu durumu kendi dışındaki gruptaki herkesin soyadlarının anlamındaki renk detayları (mavi deniz, kızıl çam, ak kök, kara ova) gibi kişilikleri de renkli kendisinin ise renksiz ve sıradan olmasına bağlıyor. Bu reddediliş kahramanımızda ilk zamanlar fiziksel sonrasında ise uzun süre ruhsal derin yaralar açıyor. Zaman iyileştirir, yaralar kabuk bağlar diye düşünürken yıllar sonra bir sevgiliyle yeniden başlıyor geçmişle hesaplaşma. Tsukuru sevgilisinin ısrarı ve yardımıyla arkadaşlarıyla yüzleşip gruptan dışlanmasının gerçek nedenini öğreniyor. Romana eşlikçi bir müzik olması Murakami edebiyatının olmazsa olmazı. Bu kitapta en çok Franz Liszt'in “Le Mal Du Pays” kalıyor aklımızda. Vatan özlemini anlatan bu şarkıyı dinlemeyi unutmayın. Benim gibi meftunları bilir, Murakami kitaplarında edebiyatla müziği öylesine harmanlar ki çoğu zaman kitaplarıyla aynı anda Spotify’da her kitabın çalma listeleri eşanlı çıkar:) Kitapta insanlar arasındaki bağların istasyon metaforu üzerinden pek güzel anlatıldığını da ekleyeyim notlarıma. Teoman'ın şarkısı da kitaba eşlikçi olsun:
"İstasyon insanları buradalar tesadüfen
Aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden"
