Saygınlık yeter, güne ne hacet..
Bir 8 Mart daha geldi, çattı.
Yarın herkes ;
" KADIN" haklarından bahsedip sosyal paylaşım sitelerinde yazıp duracak. Sonuç kocaman bir sıfır. Kadın ne ister? İstediği tek şey yakın ya da uzak iş ya da sosyal fark etmez çevresindeki herkesin onun da insan olduğunu; sevinçlerinin, üzüntülerinin, kızgın ya da kırgın zamanlarının yoksunluklarının, abartılarının olabileceğini, etten kemikten olduğunu hata yapabileceğini, kusursuz olmadığını ve bunun da bir suç olmadığını ayrıca bir sıfattan ya da etiketten ibaret olmadığının akılda tutulması ister.. Hepsi bu. Kadının hak ettiği saygınlığının bir günle sınırlandırılmaması dileğiyle.
“BEN DELİ DEĞİLİM” diyenler için (Bedava Haftasonu Terapisi)
İrvin David Yalom'un orjinal ismi “Lying on the couch” ve bizdeki ismi “ise psikologların hastaları için kullandıkları uzun koltuktan aldığı ismi “DİVAN” ile karşımıza çıkıyor. Aslında bu roman bana daha çok istatistik raporu veya dökümantasyon tadında gerçek yaşamdan kesitlere yer veriyor. 
Irvin D. Yalom da zaten tıp fakültesini bitirmiş bir
Düş Kılıcı
Geceyi iki bölüyor
Bir düş kılıcı..
Birinin sakalı düşmüş suya
Ötekinin kopmuş kopçası.
Kasık kasığa durunca sevişmiş varsayılan
Sevgiden bihaber girilen karanlık kuyu.
Dönüşmek olmalı asıl eylem planı
Haz az gelir, nefes nefese kalışlar boşuna
Boşalta boşalta ne kaldı
Ruhu da çıkarıp attın etten kemikten
Göz göze gelmeden nedir bu acelen
Bir sigaralık keyiften
Ötedir
Ötededir
Ulaşmaya gayret ettiğin.
Geceyi ve insanlığı ikiye böler durur
Her düş kılıcı.
Bir yanda sevişenler
Bir yanda dönüşenler..
m.sarıtaş
Vedalar
Ve gecelerin de üstünü örten,
Karanlık vakitler olduğunu keşfettim.
Aslında, onlar beni buldular,
Ben onları ararken.
Ben, sadece etten ve kemikten,
Onlar ise,
Her şeyi barındıran bir beden gibiydiler,
Ve çoğalıp gidiyorlardı, tek bir hücreden,
Aynı yalnızlığım gibi.
Aynı yalnızlığım gibi bölünüyor,
Büyüyor ve hatta artıyordu
Bilmiyorum Ne Kadar Tanırsın Kadınları?
Onların yüzünde gördüğün her tebessümü mutluluktan, her göz yaşının umutsuzluktan ve her suskunluğunun haksızlıktan olmadığını ne kadar bilirsin? Bazen mecburiyet bu hallerinin adı, bazen sevgi. Bazen bir şeylerin günün birinde düzeleceğine dair olan inançları ayakta tutar onları, bazen ise inatları. Hepsi için değil sözüm elbet. Sözüm, eksilse de sevdiklerinin bir gülümsemesiyle kendini tamamlayan, zorluklar karşısında yılmayan yıkılmayan kadınlara. Tabi ki sonsuz değildir yüzlerine vuran ışıkları ve dillerinden düşmeyen sabırları. Çoğu insan, "Sen güçlüsün," deseler de, onlar da etten ve kemikten yaratılmışlardır. Gün gelir, uzun ince yollara takılır bakışları. Kaybettim demezler asla. Denedim derler. Yüreklerine bir düğüm atarlar ve geldikleri gibi sessizce giderler. Yani böyle bir kadın tanımadan, tanıdım diyemezsin kadınları... Duyacaksın, "Bir inattır yaşamak," dercesine, gelmişe ve geçmişe gönderdikleri o şen kahkahaları.
Doğduğum, doyduğum, öldüğüm toprak,
Ve şimdi bu toprak,
Benimle yeniden kana doyacak.
Belki bir karış, belki bir parmak,
Ve hatta yıllar sonra, benden geriye,
Bir toz tanesi bile kalmayacak.
Ben mi, ben doğamam bir daha,
Ama doğacak olsaydım eğer,
Bu sefer bir anne,
Yahut,
Bir kadın olarak gelmek isterdim dünyaya.
Her ne kadar zor olsa da doğurmak,
İnan bunu çok isterdim.
Ama bir anne, ya da bir kadın olmasam da,
İçimdeki bu mutluluk,
Elbet bir gün bir çocuk olacak.
Ki doğurmak,
Benden geriye bir toz tanesi değil de,
Bir parça bırakacak.
Ve en çok da ardımda,
Etten kemikten önce,
Bir fikir kalacak.
Ahmet Ekinci
Korkuluk onu dikkatle dinleyip şöyle dedi:
"Neden bu güzel ülkeyi bırakıp o Kansas dediğin, kurak ve gri yere dönmek istediğini anlamıyorum."
"Beynin yok da ondan," diye yanıtladı kız. "Evlerimiz ne kadar kasvetli ve gri olursa olsun, biz etten kemikten yapılmış insanlar çok güzel de olsa başka bir ülkede yaşamaktansa kendi topraklarımızda olmayı tercih ederiz. İnsanın evi gibisi yoktur."
Korkuluk içini çekti.
"Tabii ki bunu anlayamıyorum," dedi. "Sizin kafanız da benimki gibi samanla dolu olsaydı hepiniz muhtemelen güzel yerlerde yaşardınız ve Kansas'ta hiç kimse olmazdı. Beyinlerinizin olması Kansas için büyük bir şans."
Sayfa 18 - :)Kitabı okudu
İşte böyle… İnsan acıyı tattıkça sevecenliği daha çok arar… Ama köhnemiş erdemlerimizin duvarları arasına sıkışan, birbirimize tepeden bakan bizler bunu anlayamıyoruz. Çok ahmakça, çok acı sonuçlar doğuruyor bu anlayışsızlık. Diyoruz ki, düşkün insanlar!.. Ne demektir bu?.. Onlar da bizler gibi aynı kemikten, aynı kandan, aynı etten ve sinirden yapılmışlardır. Her şeyden önce insandırlar… Yüzyıllardır işitip dururuz bu “düşkün insanlar” sözünü. Ne saçma şey! Asıl düşkünler bizleriz! Hem de adamakıllı düşkün!.. Kendini beğenmişliğin, mutsuz insanlara tepeden bakmanın uçurumuna düşmüşüz… O insanlar ki tek eksikleri bizden daha az kurnaz olmaları ve kendilerine iyi insan süsü vermeyi daha az becerebilmeleridir… Neyse… Bırakalım bunları… Bu sözler o kadar çok söylendi ki, insan bir daha tekrarlamaya utanıyor!..
Sayfa 197Kitabı okudu
