Kitaplarla birlikte kendi hayal dünyasında yaşayan ve geçinen bir insan
Kitaptaki karakterleri gerçek hayattaki sevdiğim sevmediğim kişiler yerine koyuyorum...
Neyim ben şimdi? Zero. Peki yarın ne olabilirim? Yarın küllerimden doğup yeni bir hayata başlayabilirim! Tamamen mahvolmadan önce içimdeki insanı keşfedebilirim!
Öldü, işte o kadar, neden öldüğünün önemi yok, bir insanın neden öldüğünü sormak saçma bir davranış, ölüm nedeni zaman içinde unutulur, yalnızca o tek sözcük kalır, öldü
Korku cezadan çok daha fazla ürkütücüdür,çünkü ceza kestirilebilir bir şeydir,ancak korku belirsizdir ve o gerginlik sonsuz bir dehşet duygusu yaratır.
Kutuya baktım, kıyıda yoktu, açık denize sürüklenmiş olmalıydı.
"Elveda Max, elveda Nadia" dedim.
Onların başına gelenleri anlatmaya karar verdim. Çünkü ancak hikayesi anlatılan insanlar var oluyordu.
Saatim hâlâ 12 yi gösteriyor
Kalemimin mürekkebi bitmedi hâlâ
Dilimde, içimde dolanan kelime öbekleri bir bir dökülüyor
Kalemimin taciz ettiği kağıda
Saat zırhlı bir asker gibi gardını almış pis pis sırıtıyor yüzüme
Geçen saniyelerini dakikalarını dönen yelkovanıyla akrebini yüzüme vuruyor sanki
Ayna da yüzüme bakan bir ben var
Zor tanıyan
İnsanları yaşamımızın bir parçası saydıkça onlar bizim yaşamımızı değiştirmeye kalkışırlar. Bizi görmek istedikleri gibi değilsek hoşnut olmazlar, canları sıkılır. Çünkü efendim,herkes bizim nasıl yaşamamız gerektiğini elifi elifine bildiğine inanır”