Pınar Yılmaz
@oldenough
Bir kere insan kendine inanmıyorsa, faydası olmuyor telkinlerin.
İstanbul
10 okur puanı
Kasım 2018 tarihinde katıldı
Her ihtimale ayrı ayrı inandığım zamanlar oluyor.
Günleri anlamaya ama geçip gitmeye bıraktım. Şimdi onunla ve onsuz yaşadıklarımı hatırlamaya çalıştığımda, zamanın ileri akan bir çizgi değil giderek daha hızlı kaynayan bir kazan olduğunu görüyorum. Tüm hayatım, yaşadığım her şey kaynıyor bu kazanın içinde ve korkutucu olan şu ki, hızla buharlaşıyor.
Sayfa 17 - Can
O sana seviyorum deyip seni bir saksıya koymuş. Sen ona güneş diye bakmışsın, o seni bir kere bile sulamamış. Ama sana sorsam, hala üşümemi istemediği için üstüme su dökmedi dersin.
Okur Takip Önerileri
Ama bilmiyordu ki vücudun ruha ihanet etmediği anlar pek azdır. Ne çok ister insan büyük kederlerin ardından ölüp gitmeyi de, başaramaz. Ruh, başına kara bir hale takarak göğe yükselmek için çırpınır; ama vücut dünyalıdır.; yer, içer, yaşar...
Kimsesi yoksa delirir insan. Kim olduğu hiç önemli değildir, yeter ki yanında biri olsun. İnanın bana, insan fazla yalnız kaldımı, hastalanır.
Çünkü azlıkta kalanlar çok olanlara tepeden bakarlar.
Acaba şuanda o ne düşünüyor? Herhalde beni değil...
- Niçin?..
Onun kafasında bir müddet yaşamak için neleri feda etmem ki?
- Her şeyi...”
İyi sır, kendini saklatan sırdır.
Kurnazlığı zeka zannedenlerin topraklarında nezaketiniz sizi aptal gösteriyor olabilir. Aldırmayalım...
Edgar’ı seviyorsun, çünkü; genç, yakışıklı, neşeli, zengin, üstelik o da seni seviyor. Bu sonuncu şıkkın hiç önemi yok, çünkü o sevmese de sen onu sevebilirdin. Buna karşılık bu dört niteliğe sahip olmasaydı, o istediği kadar seni sevsin, sen onu sevmezdin.
Belki de sevdiğiniz insanları düşünmektesiniz; ama daha derinlere inin... Sonunda, sevdiğinizin onlar olmadığını göreceksiniz. Siz, bu sevginin içinizde yarattığı duyguları seviyorsunuz. Siz arzuyu seviyorsunuz, arzu edilen şeyi değil.
“Dikenim çiçek açmış, gördün mü?" dedi Handan. Mutfak penceresinin denizliğindeki dikeni işaret etti. Pembe bir çiçek patlamıştı dallardan birinin ucunda.
"Aylarca yanından geçtim gittim, yüzüne bakmadım, bir çift laf olsun konuşmadım. Ne yaptı etti, açtı o çiçeği."
"Kal demiş sana."
Özlemiş miydim onu? Onu ara sıra herkesten gizli özlediğimi biliyordum. Ama özlediğim o muydu, onun yanındaki kendim miydi, yoksa o eski güzel günler miydi, karar vermesi zordu.
O, seninkilere dolanmış köklerini söküp alırken, seni de yerinden ediyordu. Aynı bahçenin çiçekleri olmak böyle bir şeydi.
Mektubumu rüzgara teslim ediyorum. Gerisini bilemeyecek kadar uzağım kıyına. Karşıdan bakınca ışıklarını bile göremiyorum.
Sevgiler,
K.
