YALNIZLIK
O kadar yalnızım ki...
duygusal bir boşluğun dibindeyim,etrafımda bir sürü kalabalık var,
ama ben sensizliğin boşluğunu yaşıyorum,
hep kurtulmaya,bu perdeyi yırtmaya,
önümdeki engeli ve zamanı yenmeye çalışıyorum
olmuyor sevgilim olmuyor,
hiç bir şey zaman süzgecinden geçmeden olmuyor
belki duyduğumuz arzu,çektiğimiz hasret dayanılmazdır,
ama çekeceğiz sevgilim çekeceğiz,
tıpkı dünyaya gelen bir bebek gibi,
bizde karanlığın ortasında,
mutlu aydınlığa gözlerimizi açacağız.
işte o zaman tüm sıkıntıların insanlar için, insanlar tarafından yapıldığını göreceğiz.
anlayacağız,
ve sevgilim işte o zaman,
katıksız sevginin sevincini yaşayacağız
Canının yandığını biliyorum. Her zaman canımız yanabilir, önemli olan bu değil. Ben sadece, eğer teselliyi ararsan onu bulabileceğini bilmeni istiyorum. Ve tüm acılarının ortasında mutlu olmayı öğrenebilirsin. Sen bunu hak ediyorsun, Ada.
Sayfa 230Kitabı okudu
“ Bana siyah büyük bir kağıdın ortasında beyaz küçük bir noktanın beni rahatsız edip etmeyeceğini sormuştun. Ondan önce söylediğin hiçbir şeyi hatırlamıyorum. Aptal, oyun isteyen bir sarışından sadece. Ama ilgimi çekmeyi uzun karmaşık bir cümleyle başardın. Ben..” dedikten sonra durdum. Etrafımızdaki benim gibi baştan aşağıya siyah giyinmiş çocuklara baktım. Tekrar aramızdaki tek beyaz noktaya, ona gözlerimi çevirdiğimde belindeki ellerimi biraz daha bastırdım.
“ Senin benim yanımda olmandan rahatsız olmuyorum. Sen benim karanlığımda olmaktan rahatsız oluyor musun?
Bakışlarını biraz önce benim yaptığım gibi arkadaşlarımın üzerinde gezindirdikten sonra “ Sanırım dünyada olmak isteyeceğim ilk yer burası.” dediğinde gülümsedim.
Doğduğum, büyüdüğüm yerden hiç gitmeseydim bunlar gene olur muydu? Bazı şehirler tanıdım çünkü. Önce anlamadım insanları. Sonra da ne yaparsam yapayım anlayamayacağımı anladım. Daha kendimi bile anlamazken... Azınlıkla güldüm, eğlendim; çoğunlukla gülüyor, eğleniyor gibi yaptım. Kısmen de astım suratımı, oturdum aşağı. İşte o zaman da fark ettim
Onu iki yıl sonra ilk görüşüm bu.
Karaköy’de,
Nişantaşı dolmuş kuyruğunun sonlarındayım.
O da hemen karşıdaki Şişli kuyruğunun önlerinde.
Bilmiyorum, fark etti mi beni.
Yine çok güzel.
Jack Kerouac Kendini Anlatıyor
Ben hayatım boyunca pranga mahkûmiyetlerinden kaçan köksüz bir ağaç oldum. Ne durmayı ne de aynı yolu ileri geri kat etmeyi severim. Bana sorarsanız, gerçek yaşam hiç durmadan dosdoğru denize doğru gitmektir. Öyküler söylemek, öyküler dinlemek, öyküler yaşamak…
Benim öyküm de onlardan biri. Her zaman gizlice
Beni bunca saracak ne vardı
Kanıma girecek
Gözbebeklerime oturacak
Bir senfoni gibi kulaklarımdan eksilmeyecek
Ne vardı
Güzelliğini hiç bilmeseydim
Bir dua gibi bellemeseydim adını
Ne vardı bütün gece
ANKARA'YA PEMBE YANAKLIYA
Pembe yanaklıya, dinle beni diye diye;
Bir garip Orhan Veli, İstanbul'u düşünmüştü,
Acizane ben, Ankara'yı buldum , gittim, gördüm; Sezar endamında...
İskender'in büyüğü müydü bilmem ama kıskandırdım...
Zira
Hiç düşünmedim, düşünemedim, fırsatım olmadı...
Yaşattı; yaşadım,
Kanattı; kanadım,
Yalan yok ağlattı
Güneş doğmaya başlıyor ve ben hala vahşi doğanın ortasında tek başımayım.Saatlerdir karanlıkta dolaşıp duruyorum.Kamptan ne kadar uzaklaştım bilmiyorum ama bütün gece nehri sol tarafıma alarak ilerledim.
Sayfa 289Kitabı okudu
Şimdi bir başıma, sersefil kaldığım dünyanın tam ortasında anlam yakınlığım olan varlığına kapılıp gidiyorum. Sanki içimden nehirler akıp gidiyor, sanki dünya yeniden kuruluyor, sanki ben yaradılışımın manasını kavrıyorum. Sanki içimden bir kuş kanatlanıyor, benden sana sevgiler, özlemler, hayaller getiriveriyor. Sanki cennet ırmağının kenarında öylece oturmuşum da Adem olan yalnızlığıma, Havva olan muştumu buluyorum. Yar sen benim anlam yakınlığımsın. Seninle tanımlanıyorum, tamamlanıyorum.
