Gerçi evlilik denilen şey yalnızca alışkanlık; kötü bir alışkanlık. Yine de insan kaybettiğinde en kötü alışkanlıklarını bile özlüyor; hatta en çok onları özlüyor. Alışkanlıklar insanın benliğinin ayrılmaz parçası.
Sayfa 244 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
"İnsan uzaklara gidince, en çok kendi kıyılarını özlüyor."
Sayfa 304
Insan neyi özlüyor, başka bir insanı mı, yoksa onunla birlikte yaptığı şeyleri mi?
Sayfa 389Kitabı okudu
Cennet katlanılır gibi değildi, yoksa ilk insan ona alışırdı; bu dünya da daha katlanılır değil, çünkü burada cenneti özlüyor ya da başka bir cennet olmasını umuyoruz. Ne yapmalı, nereye gitmeli peki? Hiçbir şey yapmayalım, hiçbir yere de gitmeyelim - bu kadar basit.
Sayfa 18 - metisKitabı okudu
Bir ölüm özlemi değil bu. Özlemlerim kalmadı. Ben aslında sürekli özlüyor ve bir özlem durumunda yaşıyorum. Bu yüzden özlemlerim yok.
Sayfa 48Kitabı okudu
Kederle ağlıyor, kaybı için ağlıyor, öfkeyle ağlıyor, onu nasıl olup da böyle bırakıp gittiğini açıklaması için ağlıyor, geri dönmesi, ah, geri dönebilmesi için ağlıyor. Her şey aynı değil, onsuz hiçbir şey aynı değil, ondan nefret ediyor, onu özlüyor, içinde bir boşluk var...
Sayfa 248Kitabı okudu
Onu özlüyor musun?
Hem de hergün?
Herkes gibi o da özlüyordur...
...Şimdi soralım: İnsanında zarafet yoksa şehir yontulmamış bir kabalıktan öte nedir ki?
Bir soru daha: Şehre ruh sindiren, oraya kimlik veren şey, insanın güzelliği değil midir?
Ve son soru: İstanbul, acaba, eski şiirini, eski şiirsel güzelliğini ve eski beyefendisini özlüyor mudur dersiniz?!...
Sayfa 57 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
İnsan neyi özlüyor, başka bir insanı mı, yoksa onunla birlikte yaptığı şeyleri mi? O insan yerli yerinde duruyorsa, kendi hayatını sürdürüyorsa; özlemek onunla birlikte paylaşılan şeyleri özlemek mi ?
Sayfa 389Kitabı okudu
Bilmediği bir şeyi özlüyor, nereye gideceğine bir türlü karar veremiyordu. Şüphesiz, gitmek istediği bir yer vardı. Ama neresiydi burası? Yeni bir duygu sarıyordu benliğini; bu etrafındaki her şeye karşı derin bir nefret, bir rahatsızlık hissiydi. Rastladığı herkesten iğreniyor, onları gördüğü için kendi kendine lanet ediyordu. Biri ona hitap edecek olsa, yüzüne tükürecek ya da bir tokat atacaktı.
Sayfa 121 - Elips YayıneviKitabı yarım bıraktı
