Bunca yıl sönmemiş umudum.
Nisan değilse Mayıs,
Perşembe değilse Pazar.
Attila İlhan
"Bunca yıl sönmemiş umudum,
Nisan değilse mayıs,
Perşembe değilse pazar.."
Attila İlhan
Bir sonraki pazar gezintinizde kulak kesilin. Başta sadece büyük bir sessizlik duyacaksınız. Fakat hızla mikro sesleri algılayacaksınız: Ağaçların, dalların hışırtısını ve çıtırtısını; böceklerin uçuşunu, kuşların ötüşünü, rüzgârın fısıltısını... Bir kere daha fark edeceksiniz ki doğanın sessizliği de aslında seslerle dolu.
"bunca yıl sönmemiş umudum
nisan değilse mayıs
perşembe değilse pazar
ben belma sebil'i bulurum."
Sayfa 87Kitabı okuyor
bunca yıl sönmemiş umudum
nisan değilse mayıs
perşembe değilse pazar Attila İlhan
Bunca yıl sönmemiş umudum
Nisan değilse mayıs
Perşembe değilse pazar.
Sırtımda eski bir gitarım
Uçmaya hazır kanatlarım
Kararmış gökyüzü beni de aldı bak içine
Ben bugün gidiyorum
Yağmurlu bir pazar gününde
Kumdan kalelerim var yine
Topladım tüm umutlarımı bir bulut içine
Ben bugün yağıyorum
... Politik katliam başlanmadan önceden beri o, hüzünlü ekim sabahlarını, ölenlere acımakla ve Tanrı pazar günü dinlenmemiş olsaydı dünyayı tamamlamaya vakti olurdu diye düşünmekle geçirmişti.
Büyük bir binanın küçücük bir odasında oturuyormuş. O kadar küçük bir oda imiş ki insan orada kımıldayamıyormuş bile. O binanın avlusu da bir pazar yeri gibi kalabalıkmış ve kimse kimseyi tanımıyormuş. Ama, yine de devam ediyormuş hayat. İnsanlar işten dönüp evlerine girer girmez kapılarını sımsıkı kapar, kilitlerlermiş. Bir hapishane hücresi gibi o dört duvarın içinde kalırlarmış hep.
İnsanlar üzerine şunu söyleyebiliriz: kuramlar değiştiği ve parçalandığı zaman; okullar, felsefeler ve düşüncenin ulusal, dinsel, ekonomik dar ve karanlık yolları gelişip dağıldığı zaman, insan ileriye uzanır, ıstırapla, bazen yanlışlıkla sendeleyerek adımını atar. Adımını ileri attıktan sonra geri kayabilir, ama sadece yarım adım, hiçbir zaman tam adım geriye gelmez.
Bunu savunabilir ve buna inanabilirsiniz. Kapkara uçaklardan atılan bombalar pazar yerinde patladığı zaman, tutsaklar domuzlar gibi birbirine sokuldukları zaman, ezilmiş vücutların kanları tozların üstünde pis pis süzüldüğü zaman bunu anlayabilirsiniz. Bunu ancak böyle anlayabilirsiniz: Eğer ileriye doğru adım atılmasaydı, eğer insanlarda ilerleme açlığı olmasaydı, bombalar patlamaz, insanlar birbirlerinin boğazlarına sarılmazlardı. Bombardıman uçakları var oldukları halde, bomba atmazlarsa asıl o zaman korkun...
Çünkü, her bomba, o ruhun hâlâ õlmediğini ispatlar. Ve büyük mal sahipleri varken, grevlerin durmasından korkun... Çünkü, her yenilen küçük grev, atılan adımın atıldığını ispatlar. Özellikle şunu unutmayın: Insanın kendisi, bir ülkü uğrunda ıstırap çekmez ve ölmezse korkun, çünkü bu tek nitelik, insanın temelidir ve bu tek nitelik, insanı evrendeki bütün öteki şeylerden ayırır.
Sayfa 185Kitabı okudu
"bunca yıl sönmemiş umudum
nisan değilse mayıs
perşembe değilse pazar"
Sayfa 87 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Bir gün ölürsem, bekleyeceğim, pazar olsun da kızlar gelsin gelsinler gömütlüğe, sağımda solumda dikilip dursunlar, eğilip mezarın birinden çiçek koparsınlar; işte o zaman usulcacık bir ezgi mırıldancağım.
Sayfa 43
