“Bizi kimse, bizi kimse böyle bekleyerek ama gene de beklentisizce sevmedi. Peki ya biz kimseyi?”
Sayfa 166 - hep kitapKitabı okuyor
Tamam, haksızlıklara uğradığını kabul edelim. Hatta işin içinde yaralamalar, incitmeler, belki de
kötü niyet bile vardı. Peki, bu insana ömrünün sonuna kadar senin hayatına hükmetme hakkını ve
recek misin? Aff etmekle kendimize iyilik yapmış oluruz. Eğer affetmezsek, yerimizde saymayı kabullendik demektir! Olduğumuz yerde kalırız ve başkalarına hayatımıza hükmetme hakkını veririz. Belki bu insanlar çoktan ölmüştür ya da başka biriyle mutlu bir evlilik yaşıyordur. Bir tek biz bu affedemeyenler dönemecinde takılıp kalmışızdır.
Irkçılığın Neticesi: Emperyalizm
Fransızların Cezayir'i işgal etme girişimini anlamak için Fransız aklına bakmak gerekir. Bu tespiti yaparken daha objektif olmak adına da bir Fransız düşünüre başvurmakta fayda vardır. Bu konuda fikirlerine başvuracağımız Fransız düşünür Alfred Fouille'dur. Kendisi kendi milletinin düşünce yapısının âdeta tomografisini çekercesine şu
Sayfa 62
Peki Ya Biz..?
Bu iyi bir işaret Olric: güler yüzlülüğünü kaybetmemişsin. Gerçek neşeyi unutmamışsın.
Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum.
“Yalan ve gerçek bir gün yolda karşılaşırlar. Yalan gerçek’e, ‘bugün hava çok güzel’ der. Gerçek Yalana bakar önce tereddütle ama sonra havaya bakıp gerçekten güzel olduğunu görür. Yalan söylememesine şaşırır. Birlikte yürümeye başlarlar. Sohbet ederek bir kuyunun yanına varırlar. Yalan, ‘su çok güzel istersen birlikte yıkanalım’ der. Yine şüphe duyan gerçek, suyun sıcaklığına bakar ve yalanın yine doğruyu söylediğini görünce şaşırır. Birlikte kuyuya girerler. Sonra yalan, gerçek’in kıyafetlerini alarak ortadan kaybolur. Gerçek peşine düşüp onu aramaya başlar. Ama çıplak gerçeği gören herkes sinirlenir ve kimse ona inanmaz. Hor görülen gerçek, üzülerek kuyunun kenarına geri döner ve zamanla ortadan kaybolur. Artık hiç kimse çıplak gerçeği görmek istemez. Yalansa gerçek gibi giyinip dünyanın dört bir yanında insanların arasında dolaşır ve onlarla yaşamaya başlar.”
“Jean-Leon gerome değil mi?” Diye sordu asır. “Şu fransız ressam?”
“ Evet” dedi ayza.
Peki ya biz, Çıplak gerçek miydik yoksa gerçeğini kıyafetleriyle dolaşan bir yalandan mı ibarettik?
Sayfa 318 - Martı yayınlarıKitabı okudu
DOĞRULARIMIZ,
DOĞRULARINIZ,
DOĞRULARI
Zamanımız ve enerjimizin bir kısmını
birilerini eleştirerek geçiriyoruz. Bu kınamaları haklı çıkaracak kadar çirkin birçok duruma tanık olduğumuz ne yazık ki doğru ancak dürüst olalım, bazen başkalarının bizi hiç ilgilendirmeyen dünyasında da yargıç kesilebiliyoruz. Tanıdığımız ve tanımadığımız onlarca insanı hayat seçimleri yüzünden acımasızca eleştirebiliyoruz.
Madalyonu kendimize çevirelim. Bizi çok da iyi tanımayan birinin hakkımızda bir şeyler söylediğini duyduk diyelim. Gerçeği yansıtmayan, yanlış veya eksik olan. Bizi yeterince tanımadığı için bu sonuca vardığını düşünür ve umursuyorsak şayet açıklamamızı yapardık. Peki acaba biz herkesi çok mu iyi tanıyoruz? Söz konusu kendimiz olduğunda tavırlarımızı çevresel birtakım şartlara bağlarken etrafımızdakilerin tavrını doğrudan karakterleriyle özdeşleştirmek adil mi sahi?
Huzura ulaşmaksa birçoğumuzun derdi, omuzlarımızdan yargısız infazların yükünü almakla başlayabiliriz. Zihnimize düşen eleştiriler ağzımızdan dökülmeden, onları kendimizi tanımak için kullanabiliriz. Biri hakkında yürüttüğümüz bir fikir eninde sonunda içinde biraz "bizi" barındırıyorsa korkularımızı ya da kendimize bile itiraf etmekte zorlandığımız arzularımızı da pekala taşıyor olabilir. Unutmayalım ki hiç kimse dünyayı bizim gördüğümüz pencereden görmek zorunda değil. Tıpkı bizim görmek zorunda olmadığımız gibi. Bir dahaki sefere, birilerini negatif bir biçimde eleştirme isteği duyduğumuzda önce susmayı deneyelim; "kınadığımızı yaşamadan ölmemek" ihtimalini yok etmek bir kenara, tadacağımız hafiflik benzersiz olacak.
Begüm
Barbarları beklerken..
“Her nasıl oluyorsa, kötülüklerimizin kabahati her zaman ya komşumuzda, ya işgalcide, ya yoldan çıktığı için içimizden birinde ya da surların dışında pusuda bekleyen düşmanda, zorla içeri girmekle bizi ebediyen tehdit eden Barbarlarda yatar. Konstantinos Kavafis, ünlü bir şiirinde, artık Barbar diye bir şey olmadığının bize ansızın söylenebileceği bir günün gelebileceğini belirtir. "Peki şimdi, ne yapacağız biz böyle barbarsız?" diye sorar Kavafis. "Bir türlü çözüm yoluydu bizim için bu insanlar."
Sayfa 102 - YKYKitabı okudu
