Bana mutsuzluğu öğreten kitap...:)
İlginç bir kitap okudum. Bir taraftan ne kadar iç karartıcı derseniz o kadar iç karartıcı ; bir taraftan da sürekli okuma isteği. Bırakamadım kitabı.
Thomas Bernhard in okuduğum ilk kitabı ve bende 
Osamu Dazai 'nin 
İnsanlığımı Yitirirken kitabının etkisini yaptı. Kitapta ana karakter olarak 3 kişi var: Glen, Werthemeir ve anlatıcı. Üçü 1953 yılında Horowitz sanat okulunda piyano derslerine başlarlar ve aynı evde kalırlar. Bunlardan ikisi yetenekli, Glen Gour ise piyano dahisidir. Wertheimer bir gün okulda 33 nolu odanın önünden geçerken Glenin ' Goldberg Varyasyonlarını ' çalarken dinler ve 28 yıl sürecek bir hikaye başlar.
Bitik adam,(Werthemeir) bütün mutsuzluklar üzerime gelsin, ben bununla mutlu olayım diyen ilginç bir abimiz. Glen'i dinledikten sonra kendisinin bu noktaya gelemeyeceğini düşünüp bunalıma giren, anlatıcının tabiri ile hep başkalarını kendisine çıta olarak kabul edip bir türlü kendi olamayan, sevdiklerini kapanın içinde tutan hayatı onlara dar eden ilginç bir karakter. Kendi varoluşunu mutsuzluk olarak tanımlayan iç karartıcı bir karakter.
