"Her şey hakkında bu kadar umut dolu musundur?"
"Tabii ki. Neden olmayayım?"
"Çünkü hayat her zaman gökkuşağı ve gün ışığıyla dolu değildir."
"Tabii değildir. Ama karanlıktan geçmezsek nasıl her sabah doğan güneşin değerini anlayacağız?"
Yalnız başıma kalmak istediğim, acılarımı kimseyle paylaşmak zorunda olmadan üzülüp kederlenmeyi tercih ettiğim zamanlar oluyor. Üstelik böyle zamanlar gitgide daha çok çökmeye başladı üstüme.
- Eğer bir insana ağlaması için bir neden olmadığı mantık çerçevesinde anlatılırsa o da ağlamayı keser. Bu açık bir şey.
Sizin görüşünüze göre kesmez mi?