Numaracı
.. pek pek bir tabak kuru fasulyeye kavuşmak için elli belki de altmış yaşındaki bir insanın numara yapmak zorunda kalışı acı değil miydi? Kuru fasulye değil de koltuk meyhanelerinden birinde şarap içebilmek için bile olsa! Yumrukla adam öldürmesi, taş kalpliliği, şusu busu... Bütün bunlar yalnız onun suçu muydu? Bir insan, ekmeğiyle şarabı bulabilmek, onlara kavuşabilmek için neden “numara” yapmak zorunda kalmalıydı? Topluma karşı olan ödevini yerine getirmiş bir insan huzuruyla hiç kimsenin karşısında küçülmeden sıcak yemek, zevkle içilen içki, rahat bir döşek bulmak; insanlığının hakkı olmamalı mıydı?
Sayfa 27 - Barış Yayınları, 1. Baskı (1966)
Kadının Gücü
Gözlerindeki parıltı, yıldızlarla yarışır, Her bakışında bir umut, her gülüşünde bir ışık. O, sadece bir yüz değil, bir hikaye taşır, Kadın; yaşamın ta kendisi, en büyük sırdaşlık.
Zamanın ötesinde, tarihin her sayfasında, Kadın; savaşçı, bilge, annedir, aşkın ta kendisi. Bir yandan nazik bir çiçek, diğer yandan dağlar kadar sağlam, Kırılgan görünse de, içinde volkanlar kadar güçlü bir sesi.
Toplumun temel taşı, ailenin sıcak yuvası, Kadın; eğitimde öncü, iş dünyasında cesur bir yıldız. Her alanda var oluşuyla, sonsuz bir ilham kaynağı, Kadın; her daim yükselen, asla sönmeyen bir ateş.
Bu memlekete, bu cennet yurda can feda... ilerliyecek. Ah Atatürk ölmeseydi... Talihsiz millet. Efendim, biz pirinç ekmeği icat etmeden önce şu topraklar çöldü, i bataklıktı... Aaah Atatürk ölmeseydi. Köylü çırılçıplaktı. Bir lokma ekmeğe muhtaç. Şimdi ya? Şimdi ırgat olarak çalışıyor, bir. Başak topluyor, iki. Biz Çukurova'ya çeltik icat etmeden bunların kursağına bir tek pirinç tanesi girmemişti. Şimdi hangi eve girsen, bir kocaman pirinç çuvalıyla karşılaşırsın. Çeltik ihya etti bu memleketi. Buralar cibinlik mibinlik görmemişti.
Sayfa 24
Bir zalim hikaye edilir: Yoksulların odununu zorla, ucuza alıyor ve zenginlere zorla satıyordu…
Sonunda bir gece mutfak ateşi, odun ambarına düştü. Bütün varlığını yakıp, onu yumuşak yatağından sıcak küle oturttu…
Onun arkadaşlarına “Bilmiyorum, bu ateş evime nereden düştü?” dediğini duydu cevap verdi: Yoksulların gönlünden.
Elinden geldiğince bir gönül perişan etme. Zira bir ah, bir alemi birbirine katar.
Bense şimdilerde, yeniden hayata karışmak için bir heves, bekliyorum. "Bir yolumuz varsa o yol bizi bulur" demiştin. Ateş hâlâ sıcak, fazla uzaklaşmış olamam Osman.
Bir insana tavsiyeler
1. Utanç bir prangadır. Kendini azat et.
2. Yeteneklerin hakkında endişelenme. Sevme yeteneğin var. Bu yeter.
3. Diğer insanlara karşı nazik ol. Evrensel boyutta onlar sensin.
4. İnsanlığı teknoloji kurtarmayacak. İnsanlar kurtaracak.
5. Gül. Sana yakışıyor.
6. Meraklı ol. Her şeyi sorgula. Şimdinin gerçeği gelecekte bir hikaye olacak sadece.
7.
Sayfa 261Kitabı okudu
