Bir yerden başlamam gerek biliyorum.Bu güzel eseri okumadan önce iki dakikayı geçmezdi belki yazmak işi. Bilirsiniz insanlar pek bilgi sahibi olmadığı konular hakkında daha fazla yorum yaparlar. Ama şimdi çok zorlanıyorum. Bu eseri sadece okumak yetmiyor yazmak için. Belki biraz fazla hisler lazım gelir. Eseri okurken farklı farklı diyarları gezdim, gördüm, geldim. Çöllerde yandım piştim .Tıpkı Mecnun gibi. Mecnun kimi zaman sadece Leylâ ufkunda . Kimi zaman yanlizca Mevlâ ufkunda. Gündüzleri, ruhu çöllerin ateşlerinde yandı.Geceleri , teni çöllerin dikenlerine kanadı. Ne demiş Fuzuli;
Çöl dünya...
Çöl kader...
Çöl keder...
Çöl iflahsız ateş...
Çöl imtihan...
Çöl insan...
Yeniden merhaba
Çöl ey...
Güzel demiş Fuzuli ..Okur iken sürekli kendime şu soruyu sordum. Var mı hakikaten böyle âşklar...Dünyadan el etek çekecek kadar..Neylesin şimdi ? Harici seven insanlar ..Kim hangi aşkı böyle anlatır ustaca? Var mı tarihin tozlu sayfalarında? Dediğim gibi kelimelerim pek yetmiyor anlatmaya . Anlatanlar derler ki Doğu'nun ve Batı'nın bu büyük aşkının matemi orada bitmedi. Sonsuzluktan gelen bu acılı yas, sonsuzluğa doğru yıllar, ömürler, asırlar sürdü . Ama hep bilindi , bu fani dünyada helâl dairede kavuşanların ahirette de birlikte oldukları. Bilindi, Leylâ ile Mecnun gibi kavuşamayanların ise ahirette kavuştukları. Hatta buna dair deliller bile gözlendi:
Şöyle ki, yılın herhangi bir gecesinde semada iki parlak yıldız yana yana gelip birbirini bulur. Kavuştukları an, yeryüzünü birkaç saniyeliğine büyük bir ışıkla aydınlatırlar. İşte o yıldızlardan biri aşkını aşikâr eyleyen Mecnun, diğeri de aşkın esrarını hep gizleyen Leylâ...
Tayfun ‘un paylaşımlarından dikkatimi çekti -adam
