Tanyeri Horozları, Bir Ada Hikayesi serisinin 3. kitabı. Serinin diğer iki kitabına oranla olay yönünden eksik gibiydi. Yazar ilk iki romanında çok fazla kişi ve önemli iki savaştan söz ettiği için bu romanda olaylar tekrar edilmiş gibiydi, örneğin Sarıkamış ile ilgili yazdıkları ilk romanlarında sarsmıştı beni. Bu kitabında yaşanılanları öncesinde okuduğum için belki de olaylara yeni bir şey eklenmiş gibi gelmedi. Sadece bu kez Enver Paşa’nın ismi daha çok geçti. Buna rağmen hiç sıkılmadan okudum. Kitaba başlarken bazı yorumlarda birkaç bölümün fazla uzatıldığı yazılmıştı ama bu duyguyu hissetmedim. Kitap sayfa sayısı olarak da fazla olmasına rağmen böyle bir duyguya kapılmadım. Sürekli kitabı elime alıp Karınca Adasında daha neler olacak diye okumak istedim. Lena Ana, Poyraz, Vasili ile o kadar bütünleştim ki adaya yeni gelenleri garipsedim okurken.
Ada kalabalıklaştı, doğa zarar görmeye başladı, ticaret başladı, okul açıldı. Okurken sinirlendiğim sonrasında şaşırdığım olay ise Anadolu’dan gelen göçmenlerin üzüm bağı olayıydı ama ada halkı bunu da sevgiyle, güzellikle halletti.
Seriyi okudukça beni en çok etkileyen iki kişi Vasili ve Lena Ana. Komşularının evlerine, iş yerlerine, bağlarına birçok yerden farklı insan geliyor, yerleşiyor. Bunu kabullenmek zor ama Lena ve Vasili her gelene koşup yardım ediyor. Gelenlerin de suçu yok ama yine de her kapıyı Vasili’nin açması onları yerleştirmesi zor olsa gerek.
Bu seride en çok hoşuma giden şey ise Yaşar Kemal’in savaş karşıtı düşünceleri ve doğaya olan sevgisi. Çoğu sayfasında bu cümleleri okumak harika.
Kanla Abdest Alanlar 
Ergün Poyraz
