hep yanıldık mı kimbilir
inanmak gelmiyor içimden
o yanlış tren bindiğimiz midir
azala azala unutulduğumuz
hani leipzig garı'nda biten
yine yanlış mı yaşıyoruz
karanlığımızı avuçlarımıza öksürerek
Sayfa 79 - Yanlış Yaşamak
" Hayat bir tren garı, giden vagonlarda herkesin kendi içinde yol aldığı yaşamıydı. "
Akşamlar erken çöker buralara...
Karpuz, peynir gibi lezzetli,
Tren garı gibi hüzünlü..
El ayak çekilmiş sanki sokaklardan,
Ben gecelere düşman,
Mum ışıklarında pervane gibiyim..
Şairin dediği gibi;
"Noktaları takip et.
Beni bulacağın yer, satır aralarıdır."
Sayfa 72
Sirkeci Station anno 1890
“Sirkeci Garı 1890’da açıldı. Ama en şaşaalı günlerinde bile hakkında birkaç kelime eden pek olmadı. Londra’nın St. Pancras ya da Budapeşte’nin Keleti Garlarında tren yolculuğu bir kreşendoyla, simballerin şangırtısıyla sona eriyordu. Oralarda vagon tekerleklerinin gıcırdayarak durduğu yüksek tavanlı muazzam garlar, daha da görkemli bina cephelerinin sıralandığı sokaklara açılırdı. Oysa Sirkeci daha ziyade pes perdeden bir finaldi. Trenler Osmanlı sınırına vardıklarında, kalitesiz raylar ve bakımsız hatlar yüzünden yavaşlar, kaplumbağa hızıyla gitmeye başlardı.
Agatha Christie transkontinental ekspresle yaptığı yolculuklarından birinde, trenin hızının ‘allegro con furore’den ‘legato’ya dönüştüğünü gözlemlemişti.
Amerikalı romancı John Dos Passos ise 1921 yazında İstanbul’a vardığında, önceleri trenin bir ara istasyonda durup başka bir trenin geçmesini beklediğini düşünmüştü. Sonra da şöyle demişti: ‘Yoksa burası mı? Yo hayır, evet.. burası Konstantinopl.”
Sayfa 25Kitabı okudu
# Yanlış Yaşamak #
Yanılmış bir kapıyım simsiyah
Kendi üstüme kapanıyorum
...
İçimi büsbütün daraltıyor
Hiç bir mutluluğum kalmadı
...
Hep yanıldık mı kimbilir
İnanmak gelmiyor içimden
O yanlış tren bindiğimiz midir
Azala azala unutulduğumuz
Hani Leipzig garı'nda bitten
Yine yanlış mı yaşıyoruz
Kültür yayınlarıKitabı okudu
Okuyorum. Hastalık gibi bir şey bu. Elime ne geçerse, gözüm neye değerse okuyorum: dergiler, okul kitapları, ilanlar, sokakta bulduğum kâğıt parçaları, yemek tarifleri, çocuk kitapları. Kâğıda basılmış ne varsa. Dört yaşındayım. Savaş henüz başlamış. O zamanlar, tren garı hatta elektriği, suyu, telefonu bile olmayan küçük bir kasabada yaşıyoruz.
KEDER GARI
10 Ekim katliamında yitirdiklerimize...
Garların da sonbaharı vardır. Belki de garların yalnız iki mevsimi vardır, biri ilk, diğeri son gelen, bahar. Kavuşmalar ilkine, ayrılıklar sonuna yazılır baharın. Ayrılıklar kavuşma- lardan çok olmalı ki garlar sanki hep sonbahar mevsiminde, güz kederinde.
Demirden, çelikten, taştan olduklarına bakmayın, garla- rın da gören gözleri, duyan, acıyan, yanan, sızlayan yürekle- ri vardır. Her ayrılıkta, küçük bir çıtırtı duyuluyorsa, bilin ki gar da ayrılan kalplerle birlikte kırılmaktadır.
Sonbaharı sevdiğimden mi ne garları da severim. Güz diyelim, daha şık durduğundan değil, sonbahar deyince keder koyulaşıyor, güzde birazdan geçer, sis dağılır, da- ğın dumanı kalkar, insanın acısı azalır gibi bir hissiyat ol- duğundan. Hem güzde bir resim tadı ve duygusu da var. Sanki yalnızca resimlerde bir mevsimmiş gibi güz, insanın gözleri dolar.
Sayfa 103Kitabı okudu
Buharlarla sarmalanmış mahzun bir tren garı gibi yılbaşı...
Yanlış yaşamak
seni görmeden öleceğim
bir daha görmeden
inge bruckhart
zaten kaç yıldır yaşamıyorum
hep yanıldık mı kimbilir
inanmak gelmiyor içimden
o yanlış tren bindiğimiz midir
azala azala unutulduğumuz
hani leipzig garı'nda biten
yine yanlış mı yaşıyoruz
karanlığımızı avuçlarımıza öksürerek
sen bir kadın ıssızlığına koşulmuş
yarıdan fazla mavi gözlü
eylülden eylüle gülümseyen
ben görünmez raylara düğümlü
garlarda yankılanan bir erkek
değerinden eksiğine bozulmuş
Son Hâlife'nin Özyurdundan ihracı
İsviçre'ye gönderilmesine karar verilen Abdülmecid 4 Mart sabahı oğlu Ömer Faruk, kızı Dürrüşehvar, kadınefendiler, Mabeyncisi Hüseyin Nakıp Bey, doktoru Selahattin Bey, hususi katibi Keramet Nigår'la birlikte Çatalca tren istasyonunda uzun süre bekletildikten sonra Simplon Ekspresi'yle yola çıkarıldı. Hudut harici etmek için halkın galeyanından korkularak Sirkeci garı uygun bulunmamış, küçük ve uzak bir istasyon seçilmişti.
Abdülmecid ile birlikte hanedan üyesi ve hizmetlilerden oluşan 234 kişi yurt dışına çıkartılmıştır. İsviçre'de fazla kalamayan Abdülmecid Nice'e (Fransa) taşındı. 1944 Ağustosunda Paris'te öldü ve Medine'de gömüldü."
Sayfa 259 - Yazar YayınlarıKitabı okudu
