asla hatırlamak istemediğim, ancak unutmak için anlatmaktan başka çaremin olmadığı o kadar çok şey yaptım ki... üstelik bunları da başka şeyleri asla hatırlamamak için yaptım... ama bugünü, dünü unutmak için yaşamak, hiçbir halta yaramadı. aksine... unutulması gerekip de unutulamayanlar, katlana katlana çoğaldı. meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş... her doğanın yeni bir güneş olduğuna inanacak kadar unutmak... her güneşi ilk ve son kez gördüğüne emin olacak kadar unutmak. "bugünkü biraz daha geniş sanki!" ya da "dünkü güneş daha ovaldi, değil mi?" diyecek kadar unutmak... her günü ilk kez yaşıyormuş gibi hissedecek kadar unutmak gerekiyormuş...
Sayfa 75Kitabı okudu
Hayatta bir babanız olduğunu düşünün, varlığını bildiğiniz ama hissetmediğiniz ona dokunmadan büyüdüğünüz, eksikliğini unutmak için içinize döndüğünüz bir çocukluk düşünün…
Var ama yok ifadesini açık açık yaşadığınız,
eksikiliğini hiçbir artının dolduramadığı bir hayat…
Dünyaya bir kere gelip böyle yaşamak kolu olmadan doğan bebek gibidir. O kolu oraya kimse getiremeyecek. Hiçbir güç hiçbir çaba, emek ,para bu eksiği kapatamayacak.
Bir yanın hep eksik, bir yanın da her an eksilebilir korkusu var.
Sevilmek bazen çok uzak…
Hayat yorucu.
İnsanlar sandığımız kadar masum değil.
Baba kelimesinin lügatımda olmaması ne kadar acımasız.
Çocukluğumun eksik yanlarını doldurmanı istiyorum senden
Yapabilir misin ?
Yapmanı istiyorum…
MT.
AN İÇİNDE YAŞAMAK
Müslüman ölümü unutmak için değil tersine ölümün varlığını Allahın emri olarak telakki ettiği için ve onu sürekli olarak bilinç düzeyinde tutabilmek için an içinde yaşar.
Bu şehirde içeceksin kardeşim
Kederlenip içeceksin
Sevinip içeceksin
Rakı içeceksin, bira içeceksin, şerbet içeceksin
Başka çaren yok elbet içeceksin
Mutlaka içeceksin
Unutmak için, unutmamak için
Sevmek için, sevmemek için
Hatta yaşamak için, ölmek için
Her şey için içeceksin bu şehirde kardeşim
Boza da içeceksin, su da içeceksin
Bir gün zıkkımın kökünü bulsan
Çaresiz onu da içeceksin
Sayfa 149Kitabı okudu
büyüdükçe unufak
Herkesin hayatı kendineymiş.Kiminin çiziği öbürü için bulunmaz nimetmiş.Kime neden ağladığı sorulmazmış.Biri diğerini anlayamayacak şekildeymiş hayatlarımız.Nefes verirken unutmak istediklerimizi de gönderirmişiz bu yüzden herkesin soluk alması da vermesi de farklıymış.Nefesini alırken kimin içine ne umutla ne çektiği bilinmezmiş.Umutla mı çekti o da bilinmezmiş.Sahi yaşamak istiyor mu kendini mi ikna etmeye çalışıyor olduğu nefeste saklıymış.Kiminin korktuğu şey öbürüne umut olabilirmiş.Yaşadıklarımız da yaşayacaklarımız da sadece bizeymiş.Acılar da varmış mutluluklar da ama acılar daha çok unutulmuyomuş sanki.Gelenler gideni aratır derlermiş o hesap.Giden de kalan da birbirinden ayrılamayacaklarmış ama birleşemeyecek kadar da ayrıymışlar.Biri sonrasını bilmiyormuş diğeri öncesini.Sadece diğerleri onları birleştirebiliyormuş ama bunun da onlara acı dışında bir katkısı yokmuş.Unutulmaması gereken şeyler de unutuluyomuş ama kim nerden bilsin unutulmaması gerektiğini.Bir şekilde devam ediyormuş,etmek zorundaymış hayat boşluk hissiyle beraber.Sonra da her birikmişlikte bir pay alıyormuş akıyormuş gözlerden bir tek kelime bile ağır gelerek.Sahi nasıl dünyanın en basit kelimesi dile ağır geliyormuş?
Paulo Valery:
Yaşamak için unutmak lazımdır.
Lacan:
Hasta hatırladığı için iyileş(e)mez.
Nietzche:
Unutan iyileşir.