büyüdükçe unufak
Herkesin hayatı kendineymiş.Kiminin çiziği öbürü için bulunmaz nimetmiş.Kime neden ağladığı sorulmazmış.Biri diğerini anlayamayacak şekildeymiş hayatlarımız.Nefes verirken unutmak istediklerimizi de gönderirmişiz bu yüzden herkesin soluk alması da vermesi de farklıymış.Nefesini alırken kimin içine ne umutla ne çektiği bilinmezmiş.Umutla mı çekti o da bilinmezmiş.Sahi yaşamak istiyor mu kendini mi ikna etmeye çalışıyor olduğu nefeste saklıymış.Kiminin korktuğu şey öbürüne umut olabilirmiş.Yaşadıklarımız da yaşayacaklarımız da sadece bizeymiş.Acılar da varmış mutluluklar da ama acılar daha çok unutulmuyomuş sanki.Gelenler gideni aratır derlermiş o hesap.Giden de kalan da birbirinden ayrılamayacaklarmış ama birleşemeyecek kadar da ayrıymışlar.Biri sonrasını bilmiyormuş diğeri öncesini.Sadece diğerleri onları birleştirebiliyormuş ama bunun da onlara acı dışında bir katkısı yokmuş.Unutulmaması gereken şeyler de unutuluyomuş ama kim nerden bilsin unutulmaması gerektiğini.Bir şekilde devam ediyormuş,etmek zorundaymış hayat boşluk hissiyle beraber.Sonra da her birikmişlikte bir pay alıyormuş akıyormuş gözlerden bir tek kelime bile ağır gelerek.Sahi nasıl dünyanın en basit kelimesi dile ağır geliyormuş?
Paulo Valery:
Yaşamak için unutmak lazımdır.
Lacan:
Hasta hatırladığı için iyileş(e)mez.
Nietzche:
Unutan iyileşir.
"Dünyada hiçbir dost, insana kitaptan daha yakın değildir. Sıkıntımızı unutmak, donuk hayatımıza,biraz renk, biraz ışık vermek, daracık dünyamızda bulamadığımız şeyleri yaşamak için, tek çaremiz kitaplara sarılmaktır."
Dr. Suud Kemal Yetkin
Sayfa 31Kitabı yarım bıraktı
Şimdi ve burada ilkesi, geçmişte edindiğimiz deneyimlerimiz ya da öğretilerimizi unutmak ve onlardan yararlanmamak ya da geleceği yok sayarak, onun için bir şeyler yapmayarak yaşamak değildir. Asıl olan, şimdiki zamanın içinde yaşamayı sağlamaktır. Sağlıklı insan, şimdiki zamandan ayrılmaksızın, gerekli durumlarda geriye ya da ileriye bakarak şimdide yaşar.
Sayfa 11
Çığlık çığlığa ilkel yanım
Geçmişte anlaşılmadığımı düşünürdüm
Meğer anlamamışım hiç insanları..
Rakı ve karanlıklarım...
Yaşamak için
Unutmak gerekirmiş yaşanmışlıkları..
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer
*Yazar
#Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve
“Ne güzeldir yaşamın henüz neresinde olduğunu bilmezken, yaz mı kış mı bilmezken, yanaklardan yaşlar süzülerek o yaşlarla kendini ömür boyu sulayacak sarnıcı doldurmak, biriktirmek.
Ne güzeldir o hapishanenin bahçesinde çiçek yetiştirmek ve dünyanın omuz omuza sımsıkı doluluğunu yapayalnızken hissetmek.
Ne güzeldir hiç beklemeden yirmi yıl beklemek ve kendine mahcubiyetle elini uzatmak. Ne güzeldir unutulmak ve kendini unutmak.
Ne güzeldir kendini sevmek için değil görüp duyduklarınla hatırlamak. Mor salkımlar, bal çiçekleri, taş yosunları, kertenkeleler ile bir dili konuşmak.
Ne güzeldir suçsuzken ağlamak, yol görmeden yürümek, uçup gitmiş ipek böceği kozalarını biriktirmek, ipeğe ve kaynamaya inanmamak, mercanköşk dalına yaslanarak ama eğmeden yaşamak. Okunan ve içeriyi kanatarak yol alan her dizeye rağmen dışarıya tebessüm etmek, şairin acısını dindirmek, etraf bütün duyulana bîgâne iken içeride kazına kazına yol açan her dize ve düşünceyi ağrıya rağmen ele vermeden içinde tutmak, onlarla, çevrenin uğultusuna karşı gitgide sessizleşen bir içeri ile yaşamak.”
Şule Gürbüz 
Öyle miymiş?
Nietzsche: Unutan iyileşir.
Paul Valery: Yaşamak için unutmak lazımdır.
Lacan: Hasta hatırladığı için iyileş(e)mez.
Herhangi bir konuda, her hatırlamada aynı ağrıları çekiyor olsak yaşamak
dayanılmaz olurdu. Düzeneğimizin bizi koruyan ve kollayan bu şefkatli numarasına bayılıyorum. Yalnız ben bu unutma işinde biraz fazla ileri gitmişim, beynimi unutmak için o kadar acımasızca eğitmişim ki, artık lazım gelen şeyleri de hatırlayamıyorum. Geçmiş bulanık bir nehir gibi içimden akıp gitmiş... Altında kaldığım taşların ağırlığını biliyorum da mevzu tam olarak neydi bir türlü çıkaramıyorum Osman.
İletişim Yayınları
Bugünümden unutmak istemediğim notlar
İlk şeyden bahsedeyim, yoğun bakımda bir hastamız var, üniversite öğrencisi, tıp okuyor. Aniden bir şeyler oluyor ve şu an yoğun bakımda izliyoruz. Bugün mesai bitimi çıkmadan önce yanına gittim sohbet etmeye. Yazarak konuşuyor. "Bana bir tavsiye ver" dedim. "Hayat pamuk ipliğine bağlı, yarın ölecekmiş gibi yaşamak lazım" dedi.