Hani sözümona bir yerlerde, bir ‘şey’lerden mahrum olanlar iyilik diye kavuşturulur ya eksiklerine. Övünülür sonra yapılan bu ‘iyilik’ ile..
Ya değilse?
Ya en büyük iyilik ‘mahrumiyet’ ise?
Kim bilir belki de mahrum kalamamış olmanın acısı çıkarılıyordur. Belki de..
Bazı şeyleri bilmemek daha iyidir. Bu cahillik anlamında ya da kandırılmak anlamında değil. Saflık, temizlik anlamında...
Bildikçe hırslanıyor çünkü insan. Ekleniyor sırtındaki semere yükler.
Kitapta çoğu modern insanın gelişmemiş diye yaftaladığı bölgede yaşayan bir adamın, medeniyetin göbeği diye övünülen Avrupa’ya bakışı anlatılıyor. Gerim gerim gerindiğimiz ‘güzellik’ ‘iyilik’ ‘modernlik’ olarak isimlendirdiğimiz şeylere; yeni, taze ve bambaşka bir bakış açısı ile yeni ve kesinlikle gerçek anlamda bir ışık tutuyor.
Cüzdandakinin, bankadakinin, çevçevelettirilip duvarlara asılanların, kağıtlarla tescillenmiş olan her ne var ise hepsinin aslında sırttaki bir kambur olduğunu gözler önüne seriyor.
Zaman zaman uç noktalara gidilip zorlamalar yapılmış olsa da böylesi bir tokada günümüz insanının ihtiyacı olduğunu düşünüyorum.
Fahri Erdinç kitabını daha bitirmiş bulunuyorum. 
Acı Lokma 'da doğumundan, Bulgaristan sınırını geçene kadarki hayat hikayesini öğrenmiştim, 
Kardeş Evi ile de sınırdan geçtikten sonra başlayan hayatını.
Kim mi 
