Kitabı, "bilginin kurban edilişi" şeklinde de özetleyebiliriz aslında. Bizim yaptığımızsa; yüzümüzde müstehzi bir gülüşle, bu kurban edilişin aşamalarını, çekingen bir zevkle seyretmek. Şiddetin çok tuhaf bir çekiciliği vardır, hem yapan hem de şiddete tanık olan için.
Bir çocuk eline, arka bahçede; savunmasız, küçücük, sevimli bir yavru kedi alır. İncecik, tiz bir sesi vardır yavru kedinin. Çocuk başta sevgiyle bakar ama sevgi giderek anlamsız bir öfkeye dönüşür. Belki de çok savunmasız ve çaresiz oluşudur, sevdiğinin canını yakmak isteği uyandıran. Ve elindekinin canını yaktıkça kendini daha güçlü hisseder çocuk, öfkesinin içindeki o tuhaf tadı keşfeder.
Kendisine zarar gelmeyeceğinden emin bir şekilde, bir camın arkasından sokaktaki kavgayı izlemeye koyulur birisi. İçinde şiddet barındıran her türlü kavga olabilir bu. Köpeklerin birbirlerini ısırması, aslanların birilerini ya da diğerlerini parçalaması, insanların birbirlerini öldürmesi... Son anına dek, hiçbir ayrıntıyı kaçırmadan, o tuhaf zevkle şiddeti seyreder insan. Belki de acıyı, güçsüzü görmek insana kendini daha iyi hissetirir.
Böyle kafasız bir dünya işte.
Peki siz hangisisiniz?
Şiddeti izlemeye koyulan mı yoksa elinde tuttuğu savunmasıza şiddeti uygulayan mı?
Kâğıt Ev
