Bir adamın kalbi konuşursa aşk olur; peki ya bir adanın kalbi konuşursa ne olur?
Kalbimde bir Yara Bozcaada, okurken sizi içine alıp, sarıveriyor.
Bozcaada'da geçen, 6-7 Eylül olaylarının adada ki etkilerini dede ve torunun ağzından dönüşümlü olarak anlatılan bir aşk hikayesi... Dede, torun ilişkisine bayıldım, kuşak farkı olmadan sevgiyle birbirlerini anlıyorlar, tamamlıyorlar. Bana Çağan Irmak'ın " Dedemin İnsanları" filmini anımsattı. Kahramanlarımızla birlikte Bozcaada'nın çarşısını, pazarını, kumsalını geziyorsunuz; yerli halkla birlikte günlük yaşamlarına katılıyorsunuz. Onlarla birlikte geziyor, yiyor, içiyor, komşuluk yapıyor, geleneklerini, adetlerini öğreniyorsunuz. Sonra da oralara gitmek, görmek, yaşananların izlerini bulmak, o havayı solumak istiyorsunuz. Ben Bozcaada'ya en son yeni evlendiğimde gitmiştim. Amcamın evi vardı. Ayvalık'tan onu ziyarete gittik, günübirlik. Ne amca kaldı, ne ev kaldı. O zamanlar bu hikayeleri bilmediğimiz için ada tarihine de dikkat etmedik; gençlik cahilliği. Akıcı bir Türkçe, güzel bir anlatım elinizden bırakamıyorsunuz. Bir solukta bitirmek istiyorsunuz. Bittiği zamanda içinizde bir boşluk oluyor, hani çok beğendiğiniz, keyif aldığınız tatil, bitmesin istersiniz, tatil yerinden dönmek istemezsiniz aynen o şekilde hissediyorsunuz. Bittiğinde bende bıraktığı iz; mutluluğun izafi bir kavram olduğu; kişiye, bakışa, duruma göre değiştiğini fark ettim; bize acı, üzücü gibi gelen bir durum başkası için, mutluluk olabilir. Ayrılık, hasret, sevdanın en yalın hali, arka planda olan siyasi olaylar, etkileri. O kadar güzel, o kadar temiz, saf bir hikaye ki okunmasını tavsiye ediyorum.
