Ki zaten, insanın gidebileceği en uzak yerdir çocukluğu...
Aslında, bir başımayken kendi kendime söylediğim sözler de doğruymuş…
Sahi, unuttum.
Neydi adım?
Yalnızlığımı unutmak için daha sesli konuşuyorum...
Nerdeyim?
Bu kaldığım tenhada gürültüler koparan kim?
Bu kaçıncı gece böyle rüyasız geçiyor?
Kendime tanıdığım zaman bitmek üzere...
Gittin.
Biliyorum; gelseydin, sana sus’tuklarımı gene sus’acaktım.
Hem benim uzun bir cümlem yoktu senden önce: ……. ahh!..
Kedimin gözlerine döndü gözlerim.
Aynalarda yüzümü görmem için önce bir başkası olmam gerek.
Hep böyle odaların eşiğinde kalan ben, çokça daldım kendime.
Şimdi kim merak eder ki beni?...
Murat Özyaşar
Sahaf diye çıktık bit pazarı da gezdik :))) acilen Yunanca öğrenmem lazım şu güzelim kitaplardan 1-2 tane de olsa okumak için:)))) Neyse neyse... cümleten iyi akşamlar:)))