İnsanın dünyayı ve evreni anlamlandırma isteği, aslında varoluş çabasıdır ve o, ölümden sonra başka bir boyutta sonsuza kadar yaşayacağına inanmak ister. Böyle bir dünyanın özlemi içinde olan insan ise sürekli yaratır. İnsan, "Neden dünyadayız?" "Yalnız mıyız?"ya da "yaratılışımızın nedeni ne?" Gibi sorular sorar ve bu soruların cevabını bulabilmek için de etrafındaki her şeye anlam yüklemeye çalışır. Ağaç, dağ, kaya, deniz, Ay, Güneş vs. Evrendeki her şey, kutsalın ve tanrının yansıması ve tezahürü olarak görür.
Ağaçların her kış yaprakları dökmesi ve fakat her bahar yeniden yeşillenmesi, bilinçaltında yeniden doğuş fikrini oluşturmuştur. Ağaç imgesi yalnızca evreni değil, aynı zamanda hayatı, gençliği, ölümsüzlüğü, kozmik-tanrısal yolculuğu da simgeler.
Özellikle Türklerde kayın ve Selvi ağaçlarının önemi çok büyüktür. Hatta bundan ötürüdür ki günümüzde kullandığımız kaynana ve kaynata kelimeleri Kayın-ata ve kayın-ana kelimelerinden türemiştir. Buna benzer çok fazla etimolojik örnek vardır.
Başka bir örnek vermek gerekirse "Yerin kulağı vardır." Sözü Türklerde ki yer altı tanrısı Erlik han'a bir göndermedir.
Eserin görsellerle zenginleştirilmiş ve desteklenmiş olması kitabı daha sürükleyici ve etkileyici yaptığını söyleyebilirim.
Seneca hariç- düşüncelerimi toparlamakta biraz zorlanıyorum açıkçası. Fakat böyle bir kitap ve böyle değerli bir çeviri bir incelemeyi hak ediyor bence, o yüzden bir not düşmeliyim buraya~
Öncelikle kitabın da adı olan "aptallık duvarı" ifadesini çok beğendim
