“Her ayrıntı, her eşya ve her birey kendi masalını yaratır.”
Sayfa 45Kitabı okuyor
Hayat için, aşk için, sevilmek için, dayanmak, var
olabilmek, unutmak için, ağrı-sancı-sızı için ve ağrıyı durdurmak için neler almalıyım yanıma?
İnsan olmak için, kadın olmak için, onur için, haysiyet için, ölmemek, rüya görebilmek, esnemek, uyumak, uyuşmak, yürümek, gülebilmek, sevişmek, (düzüşmek
değil, canla ruhla sevişmek) sonunda intihar etmek ya da etmemek için neler almalıyım yanıma?
Yoruldum, patron. Yollarda yağmurdaki bir serçe kadar yalnız olmaktan yoruldum. Yanımda hiç arkadaş olmamasından bıktım. Nereye gideceğimizi, nereden geldiğimizi söyleyecek biri. İnsanların birbirine kötü davranmasından bıktım. Her gün dünyada hissettiğim ve duyduğum acılardan bıktım. Çok fazla var, sanki her an için kafama cam parçaları batıyor. Anlıyor musun?
/Yeşil Yol
Varoluşun tatsız hamuruna birkaç sohbet üzümü katın.
Zaman içinde akıp giden yıl sayısı kadar ismim var benim! diye kükredi canavar. Avcı Herneim ben! Cernunnosum! Ölümsüz Yeşil Adamım!
Kıyı yeşil, ağaçlar yeşil... Doğa sanki
Vermek istemiş çevreye tapınmaya değer
Bir cennet rengi,
Göl, kıyının yansısıyla, cennetin gösteri yeri:
Bu yeşil gölgeliğe yayılmış,
ürkek Bir cennet ahengi.
Bir sevgi tablosu ki üstünde hayalin:
Sevilen, o yeni açmış güzel bir gonca,
Seven de aynı durumda.
Saflığın eğlencesi, dileği kavuşmak sana:
Bir kayıkçık, sevinçli bir sevgi beşiği,
Gezen bir yuva.
Aşk... Bu ne durumdur, Tanrım, bu ne cümbüş! Sessiz bir yüzle hayran bir bakış
Karşımda dururken,
Desem ne olur: Ağaçlar bile sarhoş havadan; Bir pay çıkarırlar şu iki ince ruhun
İstek ve sevgisinden.
Cennet ehlinin elbiseleri
"Oradaki elbiseleri ipektir. Üzerlerinde ince ve kalın ipekten yeşil elbiseler vardır."
Sayfa 94
Bir Hızır geçsin isterdim içimden;
Yeşil üstüne konmuş saf arzuların güzergâhı olayım diye
Bendeki benin farkı olmak isterdim;
Ânın hissini yaşayan insanın kalbindeki sekîneti bulmak temennisiyle
Sabâ yelinin vakti olmak isterdim;
El açan gönüllere muştu götürmek dileğiyle
Bir duânın âmini olmak isterdim;
Kabul olunmuşluğun ümidine kavuştursun diye
Bir kumrunun sesindeki âhenk olmak isterdim;
Her gûşa terennüm olsun diye
Bir kitabın en güzel kelimesi olmak isterdim;
Okuyanın ufkunda neşve bulsun diye
Bir çiçeğin latîf râyihası olmak isterdim;
Koklayanın dimağı şen olsun diye
Bir toprağın görünmeyen yüzü olmak isterdim;
Bekleyene nimet olsun diye
Ve nihayet..
Bir âyenenin ardındaki sır olmak isterdim;
Bakana kendindeki sırrı göstersin diye
*bendeniz
Suç ve ceza. Dostoyevski. Bir an aklıma gelince ürktüm. Ya Dostoyevski, Suç ve Ceza ismini koyarken, bunların eş anlamlı değil de zıt anlamlı olduğunu düşünerek koyduysa? Suç ve ceza tümüyle birbirine ters. Buz ile kömür gibi. Suç ile cezayı zıt gören Dostoyevski'nin yeşil yosunlu nehrinin dibi... Ah, çözdüm. Hayır, henüz değil. Kafamda bunlar dönüp duruyordu.
Sayfa 131Kitabı okudu
Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran, sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili
Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak
Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kah çocukça mavi,
Güçlü bir el silkeledi beni sonra
Sanırım Tanrı'nın eliydi.
Sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan.
Binlerce yeşil gözü olan bir zeytin ağacı gibi,
Çok şey görmüşüm gibi,
Ve çok şey geçmiş gibi başımdan,
Ah... dedim sonra
Ah!
Sayfa 14Kitabı okudu
Ruhla bedenin birbirinden ayrılması için ille ölmek gerekmez. İnsan yaşarken de ruhuyla bedeni birbirinden ayrılabilir.
Sayfa 111
“Birini bir zamanlar sevmiş olmak insanın içinde iz bırakıyordu. İnsan o kişiyi artık sevmese bile iz kalan yer acıyordu.”