Bu yabancı, içimi ılıtan tatlı gülüşüyle, güzel sözleriyle bir güven duygusu uyandırmıştı bende. Hiç kuşkum yok, adım gibi biliyordum artık: benim hayatım, sevinçleriyle, acılarıyla o gün, o davranışımla başladı. Kendim bir karar vermiştim o anda, kararımı uygulamaya geçmiştim. Doğru buluyordum yaptığım şeyi, cezalandırılmaktan da korkmuyordum.
O sıralar Balzac okuyordum, katil Vautrin ile Lucien de Rubempre arasındaki tüyler ürpertici konuşmayı hâlâ anımsıyorum; Vautrin, Lucien'e toplumun gözle görülmez yasalarını göstererek onu intihar güdüsünden kurtarır; zavallı Lucien'i, bir zamanlar benim de çok iyi bildiğim öfke ve tutku karışımı garip bir duygudan yola çıkan şairi, isterse bu yasaları kendi yararına işletebileceğine inandırarak. Gerçek kötücüllüğün dayanılmaz albenisiyle "Artık yasalar falan yok," diye fısıldar Lucien'in kulağına, "yalnızca görenekler geçerli: birtakım kalıplar."
Sayfa 53 - Yapı Kredi Yayınları, Çeviren: Tomris Uyar, Kitabın Özgün Adı: The Last Testament of Oscar WildeKitabı okuyor
"ilk yapmamız gereken şey, kendimizi asla yargılamamak, Bu güne kadar yapmış olduğum her şey, anlamam için gerekliydi. Değişimi ve evrilmeyi kabul etmek, aynı zamanda geçmişimizi anlayışla kabullenmektir. Eski savaşlarımız bizim için çok önemli birer antrenmandı. Bu beni bugün olduğum kişiye dönüştürdü: bugün artık gücünün ve zayıflıklarının farkında, yepyeni amaçları olan biriyim. Kendimi kurban ilan etmemin veya geçmişten piş man olmamın hiçbir faydası yok. Geçmişte o zamanki amaçları mıza uygun olarak yaşadık, hepsi bu."
Sayfa 178Kitabı okudu
"Bir şey soracağım" diye başladı Peppone. "Diyelim ki bir Hıristiyan yaptığı bir şeyden dolayı kendini huzursuz hissediyor, gelip bunu size anlattığında onun yanlış yaptığını anlarsanız, hatalarını yüzüne vurur musunuz yoksa umursamaz mısınız?"
Don Camillo irkildi. "Nasıl olur da bir din adamının dürüstlüğünü sorgularsınız? Bir rahibin ilk görevi, pişman olmuş günahkârın bütün hatalarını açıkça yüzüne vurmaktır!"
"Tamam, o halde itiraflarımı duymaya hazır mısınız?"
"Hazırım."
Peppone cebinden büyük bir kâğıt çıkarıp okumaya koyuldu: "Yurttaşlarım, partimizin zaferini kutlarken..."
Don Camillo bir el hareketiyle Peppone'yi susturdu ve sunağın önüne diz çöküp İsa ile konuşmaya başladı:
"Efendim" diye mırıldandı, "artık benden günah gitti!"
"Olmaz öyle şey" diye cevap verdi İsa. "Peppone seni köşeye sıkıştırdı ve sen şimdi görevini yapmak zorundasın." "Ama efendim, beni onların partisi için çalışmaya zorladığınızın farkında mısınız?" diye itiraz etti Don Camillo.
"Sen dil bilgisi için, söz dizini için, imla için çalışıyorsun, bunun da şeytani hiçbir yanı yok."
Sayfa 66Kitabı okuyor
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ
"Bak Derin. Bu çocuk bir aydan fazlaca bir süredir ortada yok, bizim her ayrıntıya ihtiyacımız var yoksa onu zaten canlı bulma ihtimalimiz kalmayacak artık. Belki senin de anlatmadığın bir şeyler vardır Derin, Baran'ın sana aşık olduğunu bile yeni itiraf ettin."
Sonra durdu, yüzüme uzun uzun baktı ve son bir cümle kurdu.
"Belki de bu hikayenin eksik sayfası sensindir Derin, ne dersin?"
Yutkundum ve çaresizce kesik bir nefes aldım.
"İnanın bana, işe yarayacak her şeyi anlattğımı düşünüyordum. Baran'ın bana aşık olduğunu düşünmem işe yarayacak bir bilgi gibi gelmemişti. Veya dergiyi devredeceğimiz kişilerle ilgili benim onunla inatlaşma sebebim..."
'İnatlaşma sebebin." dedi Musa Hoca,
"Yani bir sebebin vardı.''
''Evet..." dedim çaresizce, "Vardı."
"İşte onu istiyorum Derin, neydi o sebep?"
Derdini anlatmak için açlıkla terbiye olup ölüme yatmak günleri bitti zannetmiştim. Yanılmışım. Meğer bitmemiş. Öyle ya, zulüm ve düşmanlık bitmedi ki. Ne çabuk unutmuşum Habil ile Kabil’i. Mermer sunaklar yeni kurbanlarını bekliyor. Haydi, seyre duralım hep birlikte. Ne kadar da küçükmüş meğer. Sığamadık yeryüzü sofrasına. Kibir denizinde boğulmuşuz da haberimiz yok. Değirmenimiz susmuş, unumuz bitmiş. Fırınlarımız da kararmış, kalplerimiz gibi.
Artık burnumuzda sıcak ekmek kokusu yerine kan kokusu var… İyi o zaman ne diyelim afiyet olsun
"Çocukluğumda ve gençliğimde bildiğim o muhteşem dünya silindi gitti. Artık yok."
"Tükendim çok yaraları açan
Dağılmıyor içimdeki duman
Sen istersen yanalım o zaman
Gel artık yok yüreğe dokunan..."
“Kölelerden oluşan hiçbir devlet sonsuza kadar yaşayamaz. Eski gelişim yasası işlemeye devam ediyor. Gösterdiğim gibi varoluş mücadelesinde, güçlüler ve güçlülerin soyu hayatını sürdürme meyli gösterirken, zayıflar ve zayıflardan türeyen nesillerse ezilip yok olma eğilimindedir. Bunun sonucunda güçlüler ve güçlülerin soyu yaşamaya devam ederken,
Sayfa 384 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
SAUDADE
Bu Portekizce Kelime karşılığı, anlamı başka bir lisan da yok.
Saudade sevdiğimiz kişi uzaklarda olduğunda hissettiğimiz o boşluk hissidir. O içimizde yanan ve hiç sönmeyecek alev… Evimizle ilgili anıları canlandıran o ılık esinti ya da birinin veya bir şeyin hiç geri dönmeyebileceğini bildiğimizde hissettiğimiz melankolidir.
Saudade artık olmayan bir şeyin eksikliğini hissetmektir. Sevgiyle hatırladığımız fakat muhtemelen sadece geçmişte kaldığını bildiğimiz birine ya da bir şeye duyulan özlemdir.
Hüzün ile sevgi karışımına benzeyen yoğun bir duygudur. Biz umutla beklemeye devam etsek de hiçbir zaman gelmeyecek bir şeyin acı-tatlı tadını bırakır.