BEYAZ LÂLE
Hudutta bozulan ordu iki günden beri Serez’den geçiyordu. Hava serin ve güzeldi. Ilık bir sonbahar güneşi, boş, çimensiz tarlaları, üzerinde henüz taze ve korkak izler duran geniş yolları parlatıyordu. Bu gelenler, gidenlere hiç benzemiyorlardı. Bunlar adeta ürkütülmüş bir hayvan sürüsüydü. Hepsinin tıraşları uzamış, yüzleri pis ve
İçimde cesetler var, hangi ruha ait olduğu bilinemeyen. Kalbimin kanadığı ama sabaha kadar çıkaramadığım bir ceset var.
Yaşadığım süre zarfı boyunca içimdeki sessiz çığlıkları susturamadım.
Cam gibi parçalandım. Kırıldım.
-Neyi bekliyorsun?
"Ölmek istemiyorum."dan daha çaresizce olan söz nedir bilir misin? "Yaşamak istiyorum."
Bana bir şey olmasını bekliyorum.
-Daima başarılıydın. Ama başarılı olmak istediğinden değil. Başarısız olmaktan korktuğun için. Büyüklüğüne tam engel olan da buydu işte. Kibir ve korku en basit ve en önemli dersi almana engel oluyor. Her şey seninle ilgili değil. Sevilmeyen bir insanın kalbine nasıl bir kaya gibi oturduğunu biliyorum. Sevilmeyen insan mazlum değil zalim oluyor bazen, biliyorum. Ama şunu aklından çıkarma. Güneşin bile buz tuttuğu yerde her zaman bir ışık vardır.
Pişmanlıklarımdan kurtulmayı bir türlü beceremedim. Onlarla hep yan yana yürüdük... ama bak, bundan hiç pişman değilim işte. Ne kadar yağarsa yağsın yağmur. İçimin ovasını sel basmıyor burada. Ve burada en tehlikeli öfke, iyi kalpli birinin içinden doğar. Artık ne mutlu ne de mutsuzum.
-Oyun bitene kadar hiçbir şey bitmiş değildir... hiçbir piyon, piyondan ibaret değildir. Bütün piyonlar, kozadan çıkmayı bekleyen birer vezirdir. Birçok insanın hayattaki tek amacı; etrafındaki dünyaya uyum sağlamak. Bu bir hata. Ne kadar kaybolmuş hissetsen de, kendine sadık kalırsan, yol seni daima tekrar bulacaktır.
Kaybolmanın en iyi yanı yeniden başlayabilmeyi mümkün kılmasıdır. Unutma.
Yol uzaklara çıkar
İçinde hasret var
Sevenler ayrı diyarlarda
Özlem dilsiz olmuş
Yürekler susuyor
Mürekkep bitmiş
Kağıtlar ıslak
Gözümde yaş var
Yollar bana tuzak
Uzaklar çok uzaklar
Adına hasret ediliyor
Uzaklar yollarda geçer
Yollar yüreklerde
Acılar filizlenmiş yüreklere
Bitsin yollar
Ayrılık olmasın güneşin doğduğu topraklardan
Bulutlar mavi gözler kara olur
Yürekler samimi
İnsan güneş gibi ısıtır
Gel yüreğim gel yollarda kavuşma vakti şimdi
Bahar gelsin yollar da çiçekler açsın
Açılsın çiçekler
Kavuşsun sevenler
Yollar umut olsun aşk diyarlarında...
Bir kişi için bitmiş olan, başkası için bitmiş olmayabilir. Bu denli basit. Bunun ötesinde yol, iki ayrı yöne gider.
Sayfa 104Kitabı okuyor
Sandım ki yolculuğumun sonuna gelmişim
Kıyısındaymışım sınırımın
Önümdeki yol kapalıymış
Erzakım bitmiş
Vakti gelmiş sığınacak yer bulmamın
Sessiz karanlığın ortasında
Derken keşfetmişim ki
Arzun hâlâ canlıymış
Yorgun dilim eski sözcükleri unuttuğunda
Yeni ezgiler filizleniyormuş yüreğimde
Eski yolların bittiği yerde
Yeni bir dünya çıkıyormuş ortaya
-Rabindranath Tagore
Garip bir yolcuyum dostum, gerçekten garip.
Yük olarak sadece anılar varsa, gümrük vergisi ödenir mi? Oysa bugün her birimiz, köşe bucakta, yol kenannda bitmiş
ağaçlar gibi yalnızlığımızla yaşıyoruz.
Sürece güven.
Bazen bir anda karabulutlar yolunu kaplar, görmek güç olabilir.
Attığın adımları sorgulayacak hale gelir yolunu kaybettiğini düşünebilirsin.
Ama sonra karabulutlar ortadan kalkar ve görürsün ki yol bitmiş.
Yıl 1984.
Türkiye Cumhuriyeti’nin başbakanlık makamında rahmetli Turgut Özal var. Aynı dönemin Milli Eğitim Bakanı ise Sayın Vehbi Dinçerler. Ülkesinin geleceği adına çözüm yolları araştıran Turgut Özal, eğitim konusunda da Japon pedagoglara bir araştırma yaptırmak ister ve ülkemize davet eder. Eğitim konusunda uzman bu heyet, Türk gençleri
