Karantina: Mahşerin Dört Atlısının Hikayesi — İkinci PerdeBeyza Alkoç · İndigo Kitap · 201715,9bin okunma
Kendi Sınırlarımı Aşmaya Çalışıp, Kısa Yazdım. ( Şaka :D )
Arkadaşlar selam. Kitabı incelemeden önce 
Sinan Canan hakkında birkaç şey söylemek istiyorum. Sinan Canan’ın onlarca videosunu izlemişimdir, izlemeye de devam ediyorum. Yıllardır uğraştığı bir şey var. Bu uğraşının adı da onun tabiriyle bilimi “halk dilinde” anlatmak. Bunu başarıyor mu? Bence başarıyor. Uzmanlık
“Konuşmamız lazım!” diyor Metin, “Bu üçümüze de batan bir kıymık. “
“Ben de öyle hissediyorum. Farkındaysan adamımız bıktırıcı evlilik hayatından filan yakınmadı.”
“Evet, doğrudan zamanın geçişinden yakındı, çünkü zaman bir eşten ve bir çocuktan daha dırdırcıdır. Biliyorsun, tik tak tik tan tik tak!”
Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar çok seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret falan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile. Sadece yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum. Kafamda, hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor... Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman ne kadar hazin bir hal aldığımı tasavvur edemezsiniz.
Söylediğin gibi, içindeki bütün iplerin koptuğunu düşündüm. Ama bunu algılamanın binlerce yolu var: Belki ipler kopar, belki gemilerimiz batar ya da belki biz çimeniz... Köklerimiz birbirine o kadar bağımlı ki, biri hâlâ hayatta olduğu sürece kimse ölü değil. Metafor kıtlığı çekmiyoruz, demek istediğim bu. Fakat hangi metaforu seçeceğin konusunda
