Ulaş Sari
@Ulassari
Pirupak olana bulaşmamış değildir mücrimin pisliği...
İnşaat Mühendisi
Lisans
Wan
Wan, 12 Temmuz
195 okur puanı
Şubat 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
...Ve size söylüyorum ki ben hiç, bebekken uykularında etraflarına zaman zaman melek gibi mutluluk ışıkları saçan çocuklarda bile, ne böyle pırıl pırıl bir aydınlık ne de gerçekten böyle mutlu bir uyku ifadesi gördüm...
Onun o tavrı öyle sarsıcıydı ki tanık olduğum için utanç duydum. Bir tiyatroda sahnenin kenarından yabancı birinin çaresizliğini seyretmiş gibi rahatsızlık duyup başımı yana çevirdim, ama sonra yine aniden o anlaşılmaz korku beni düşüncelerimden uzaklaştırdı. Vestiyerden pardösümü alıp hiçbir şey düşünmeden tamamen mekanik, tamamen içgüdüsel, bu yabancı insanın peşinden hızla karanlığa doğru koştum.
Yazgısı böylesine yapayalnız mıydı? Binlerce insanın aynı yazgıyı paylaştığını, yaşamında meydana gelen şeylerin her gün yaşanan bir trajedi olduğunu biliyordu, ama yine de daha kimsenin bu acıyı böylesine keskin hissetmediği duygusuna kapılıyordu. Şu dünyada ne çok avare vardı!
Okur Takip Önerileri
Her yemekten tiksiniyor, herkesten kaçıyordu. Yalnızca oturuyor ve kabahat işlediğini bilen, dayak yemiş köpek gibi ürkek gözlerle sahibinin ilk ıslığı çalmasını bekliyordu. Karanlık zihni, olup biteni tam olarak idrak edemiyordu; tek bildiği, tanrısının be efendisinin ondan kaçtığı ve onu istemediğiydi, olanca şiddetiyle içine işleyen yalnızca buydu.
...bayım, hissetmek, birinden daha iyi olduğumu hissetmek tarifsiz iyi geliyordu...
Adam ürkek adımlarla ayağını sürüyerek yaklaşırken, ‘’Şuraya, Françoise’ın yanına otur’’ diye buyurdu kız zavallıya. ‘’Görüyorsun, müşterim var.’’
Taşra kılıklı kayıtsız insanlardan bir araya gelmiş bu akıntıya kapılıp istem dışı sürüklenmek başta hoşuma gitse de yabancı insanların arasında dalgalanmaya, onların kesik kesik kahkahalarına, bana bakan şaşkın, yabancı ya da sırıtarak saldıran gözlerine, farkında olmadan beni ileriye doğru iten dokunuşlara, bu binlerce küçük kaynaktan yayılan ışığa ve yeri durmaksızın eşeleyen binlerce adıma bir süre sonra katlanamadım.
Yara iyileştiğini bilmez. O hep kendini kanıyor zanneder. Yaralar iyileşmek istemez. Çünkü yaralar iyileşince ölür Bukre! Yaralar iyileşince ölür.
Evet canım evet. Bir şey söylemeye çalışıyorum. Bir kartopuydun seni ilk gördüğümde, günler geçtikçe Zihnimin en ücra yamaçlarında yuvarlana yuvarlana büyüdün şimdi bu akşam, bir çığ halinde indin üstüme. Seni seviyorum, hastayım sana!
Gör bizi dünya, görsene bizi!
Bir çocuktun sen parıltılar yaratacaktın düzensizliğinden
Bunun için belki de
Masmavi bir örtü bırakarak gölgeni
Geçtin resim çeken söğütlerin içinden
Toplantılar! Amma da bayılırız toplantılara! Tanrı’nın günü toplantı olsun. Günde iki kez toplantı olsun. Konuşup duralım...
Yapılması gereken şey, Franz Kafka’yı Aziz ilan edilmekten korumak; en az bunun kadar önemli bir iş de, Kafka’yı dogmatik aşırılıklara kayanlar karşısında savunmak. Bir aziz değildi Kafka, aziz olmanın çok ötesindeydi. Bir büyük yazardı. Yapıtları da bir çağın son modası olmanın çok ötesindedir; doğrudan dünya yazınıdır.
Parmaklarını yeniden gözüne bastırdı. En sonunda yazmış, ama hiçbir şey değişmemişti. Terapi işe yaramamıştı. Bağıra bağıra sövüp sayma isteği eskisi kadar güçlüydü.
Ben babamın kızıyım. Mustang hayalleri külüstür bir belediye otobüsünün altında son bulan adamın. İşçi bir kadın olarak girdim buraya. Hayatım boyunca hiçbir eyleme katılmadım ama bizim mahallenin başka bir yüzüyle tanıştım burada. Belki çok kalmam cezaevinde ama bu altı ay bile kendimi tanımama yetti. Bir de önemli bir şey öğrendim burada; kararlı ve cesur bir şekilde yürürsen, bazen arabadan daha hızlı yol alabiliyorsun. Benim adım ‘’Temizlikçi Nazo’’, bekle beni Ankara.
Bu dağ Mengene dağıdır
Tanyeri atanda Van’da
Bu dağ Nemrut yavrusudur
Tanyeri atanda Nemruda karşı
Bir yanın çığ tutar, Kafkas ufkudur
Bir yanın seccade Acem mülküdür
Doruklarda buzulların salkımı
Firari güvercinler su başlarında
Ve Karaca sürüsü
Keklik takımı...
