Çevresindeki herkes ona düşmanca bakiyordu. Kuşatilmiştı. Artik otobuse yetişmesi olanaksizdi. Birden sol şakağinda ağri yeniden başladı. Yillardir aradigini bulur bulmaz yitirmesine sebep olan bu saçma, alayci duzene boyun eğmis gibi kendini koyverdi. Şimdi ona istediklerini yapabilirlerdi. Yanindaki polis kolunu sarsip, ummadigi yumusak bir sesle sordu:
-Ne oldu? Anlat.
-Otobuse yetisecektim...
Sustu. Konusmak gereksizdi. Bundan sonra kimseye ondan soz etmeyecekti. Biliyordu; anlamazlardi.
Sayfa 155 - Yapi Kredi YayinlariKitabı okudu
Ümit Yaşar Oğuzcan
Sana Bir Tanrı Getirdim
Hani o iki kişilik dünyalar bizimdi
Hani sen iyiydin
Halden anlardın
Hani sen git demiyecektin bana
Ve ben herşeye rağmen gelecektim
İçimde bir umut
Ayran
Köyden istasyona giden yol, eriyen karlarla diz boyu çamurdu.
İki mızrak boyu yükselen güneş, tarlaları hala örten karların
üzerinde pırıltılarla ve göz kamaştırarak yanıyor, fakat yoldaki
pis su birikintilerine vurunca donuk sarı bir renk alıp boğuluyordu.
Kocaman ve altı çivili kunduralarını çıplak ayaklarına geçirmiş
olan küçük Hasan,
YKY - 1938Kitabı okuyacak
Arkadaşlar merhaba.. Bir öneride bulunmak istiyorum size. Sitedeki herkesin katılımıyla (tabi belli kurallar dahilinde) küçük bir öykü yazmaya ne dersiniz? Şöyle olacak, mesela ben bir öykü başlatacağım 4-5 cümleden oluşan. Ardından bu iletinin altında yorum yapan ilk kişi benim yazdıklarımı kendi hayal dünyasına göre devam ettirecek. Sonraki
Ailesine acıyordu. Onların üzülmemesi için bir şeyler yapmalıydı. Hem onları, hem kendisini bu acıdan kurtarmalıydı. "Ne kadar rahat, hem de ne kadar kolaymış!..." diye düşündü. "Ya ağrı? Onu ne yapmalı?..." "Ağrı! Söyle neredesin?" Böyle söylenerek dinlemeye başladı. "Hah iste şurada! Ne yapalım, varsın olsun!..." "Ya ölüm? O nerede?"
İçinde ölüme karsı duyduğu her zamanki korkuyu arıyor, bulamıyordu. Nerede?... Ne ölümü?... Korkunun zerresi yoktu, çünkü ölüm yoktu. Ölüm yerine aydınlık vardı. "Demek öyle! Ne büyük mutluluk!..."
Kafamın karışmasıyla beraber bu paramparça olmuşluğun, benzeri olmayan bir resme bürünmesi beni çok etkilemişti. Wolfgang’a “peki, bu kadar şeyi nereden biliyorsun?” diye sordum. Wolfgang, “Ben yıllardan beri bu şehirde yaşıyorum. Hem adli tıpta hem hukuk camiasında bayağı kişiyi tanıyorum. Mait’in yani Wiktoria’nın şeytanî zekâsı, yakayı ele
