Desen nezaketen Değişmemişsin hiç
Şimdi bur'da olsan, dursa dünya
Yankılansa her taraf adınla bir anda
Bulutlarda, kayıp bir akşamda buluşsak öylece
Öylece bir anda
Desen nezaketen "Değişmemişsin hiç
Bak, aynısın hâlâ, omuzlarında dünya"
Gözlerin sürekli bakar şu boşluğa
Ve aklımdan geçenler devasa muamma
Hiçbir șey söylemedim. Söyleyemedim. Aklımdan geçenler, yüksek sesle dile getirilemeyecek kadar berbat şeylerdi. Bir araya getirmem halinde, kelimeleri oluşturan hecelerin birbirlerinden ayrı, küçük silahlara dönüşmesinden ve hepimizi yok etmek için birleşmelerinden korkuyordum.
Sayfa 66 - PEGASUSKitabı okudu
Bu kıskanç korku gelinceye kadar, yaptıklarım bakımından değilse de, aklımdan geçenler bakımından aşağılık bir hayat yaşadım. Büyük ve güzel şeyler yerine, aşağılık şeyler düşündüm. Şimdi de durum düzelmiş değil: hiçbir şey düşünemiyorum. Çok bayağı bir olay. Neresinden tutulsa insanın elinde kalıyor: dağınık ve çürük bir örgü. Evet, haklıydı akrabalar. Ben, normal olmadığım için anormal olan bir çocuktum. Allah beni kahretsin ve ediyor da. Montaigne, kötü davranışlardan, istemediğiniz için kaçının, diyor:
beceremediğiniz için değil. Beni ne güzel açıklıyor. Ben de diyorum ki: Sayın Montaigne ve sizin gibiler! Canınız cehenneme! Sizin haklı olmanız bana hiçbir şey kazandırmıyor. Köşemde kıvrılıp ölüyorum işte.
Sayfa 612Kitabı okudu
Kesik kopuk, tutarsız düşüncelerdi aklımdan geçenler.
Sayfa 67 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Tam bir yıl önce, aynı saatlerde, aynı kaldırımda, şu anki gibi yapayalnız, tek başıma üzgün bir şekilde dolaşıp duruyordum. Aklımdan geçenler gerçekten pek iç açıcı şeyler değildi. Oysa ruhum, şimdikine göre daha huzur doluydu. Şimdiki gibi yakamı paçamı çekip alamadığım kara düşüncelerden, akşam sabah beni sürekli tedirgin eden vicdan azabımdan çok uzaktım. Daha o zamanlar kendime 'Hani düşlerim?' diye sormuyordum...
