Bazen sinirden mi gözlerim doluyor, sevgiden, özlemden, yoksa nostalji ihtiyacından mı bilemiyorum, herhalde alışkanlıktandır deyip uyuyorum.
Beni bu çıkmazdan bir tek Yasemin kurtarabilirdi, o da düşünmek için biraz süre istedi. Yedi sene önce.
Bazen amma uzun düşündü diyorum,daha çok günbatımlarında.
Devletin yıkılmasını istiyorum.Yasemin düşünmek için süre istediği zaman hiçbir devlet büyüğünün araya girip işleri yoluna koymak için çaba sarf ettiğini görmedim. Hep boş vaatler, yaralar sarılmadı…
-Anneannemin Son Ölümü-
Anneannemin Son Ölümü
“… ve her şeyden önemlisi bitmek tükenmek bilmeyen yalnızlıklara katlanabilme gücüyle gönlüme taht kurmuş bir tiplemedir.”
Sayfa 9Kitabı okuyor
Hüdaverdi'nin saz arkadaşlarıydı mübarek :)
Anneannemin Son Ölümü
Bir derviş ya da bir manyakoğlumanyağın teki değilseniz olayları küçültmeden ya da büyütmeden, oldukları gibi kabul ederek yaşayamazsınız.
Sayfa 8
Anneannemin Son Ölümü
Sonuçta sevilen her kadın güzel bir şarkıdır, bütün sözlerini hatırlayamazsın belki ama melodisi aklında kalır.
Sayfa 18
Anneannemin Son Ölümü
“İşte o zaman Yasemin, düşünmek için biraz süre istemişti. O anda başka şeyler de söylemiş olabilir ama unuttum. Sonuçta sevilen her kadın güzel bir şarkıdır, bütün sözlerim hatırlayamazsın belki ama melodisi aklında kalır.”
Anneannemin Son Ölümü
Anneannemin en önemli özelliği ölmemesi...hayatta kalma sanatını çok iyi biliyor.
Sayfa 15Kitabı okudu
Anneannemin Son Ölümü
“Ne olmuş?”
“Anneannemiz ölmüş. Başımız sağ olsun.”
“Oh my God!”
Sırt çantamı alıp çıktım evden. Minibüse bindim, minibüsten inip otobüse bindim, sonra otobüs vapura bindi, vapurdan indi köprüden geçti, otogara girdi. Otogarda otobüsten indim çevreye baktım, tanıdık yerler değildi. Büfeye gittim, “Bu şehrin en işlek caddesi neresi acaba?” diye
Sayfa 18Kitabı okuyor
Savaş benim çocukluğumdan geçip gitmişti. Ama korunaklı bir evin içinde biraz ürpererek hissettiğiniz fırtına gibi... Babamın konuşmalarından, ışıkların kapanmasından başka pek birşey hatırlamıyordum.
Sonraları, Londra'da, benden yalnızca birkaç yaş büyük bir kadına rastlayacaktım.
Bir gün o ölüm kamplarından birine götürüldülerini, çırılçıplak soyunduklarını, duşlardan gaz verilmesini bekledikleri o korkunç ölüm anını anlatacaktı bana.
Ölümü bekledikleri o son birkaç dakikayı...
Sonra gaz yerine su boşalmıştı duşlardan. Milyonlarca insanın öldürüldüğü o inanılmaz karabasandan yalnızca bir şans, beklenmedik bir şans kurtarmıştı onları.
Trenlerde titreyerek ölüme götürüldüklerinde henüz küçücük bir kızdı. Benim evimizin bahçesinde seksek oynadığım günlerden sözediyordu. Ve belki de o günlerin birinde, annemin beni çağırıp saçlarımı taradığı, çayla kurabiye yediğim öğleden sonralardan birinde, o sakin Ankara baharında, belki Kandilli'de, anneannemin evindeki yaz günlerinde, o, benden yalnızca birkaç saat uzaklıkta bir yerde, bir trende titreyerek bilinmez bir yolculuğa çıkmıştı.
İşte böyleydi.
Yalnızca birkaç saat...
Yalnızca birkaç yüz kilometre...
İnsan, ne o toplu mezarların izlerini gördüğünde, ne o filmleri izlediğinde, ne o kitapları okuduğunda gerçeği tam olarak anlıyor.
Sayfa 64Kitabı okudu
