Genelde geçmiş bir figür ve bugünkü zaman arasında bağlantı kuran kitaplar başarılı olur. Yalom'un bu kitabı da bu genellemenin dışında değil. Kitap, dini inancını tam oturtamamış, gelgitler yaşayan ama inançsızlığa da kapı aralamak istemeyen insanlara uygun değil.
Zira kitapta deizme yatkınlığı olan kişileri ciddi bir şekilde sorgulamaya götürecek satırlar mevcut. Hatta öyle ki kitabın karakterlerinden Franco ve Jacop, Spinoza'dan laf almak için kendisini konuşturduktan sonra Spinoza'nın dinler aleyhine söylediklerine atıfla "Neredeyse ben bile inanacaktım" mealinde sözler söylemişlerdir. Ki bu iki karakter özellikle Jacop sert ve radikal Yahudiliğe inanmış kişilerdir. Kitap genel anlamda çok başarılı ama ben kitabın giriş ve gelişme bölümlerini daha çok akıcı buldum. Sonuç bölümünde bizi sarsacak sonların olmaması belkide 2. Dünya Savaşı'yla alakalı biraz bilgi sahibi olmamızdan da kaynaklanıyor olabilir. Sonuçta Hitler ve Almanya'nın akıbetini biliyoruz. Spinoza bölümü yine sonlar açısından daha enteresan. Ki bu heyecansızlık da yazardan kaynaklı bir durum değil yazarın tarihi gerçeğe sadık kalmasındandır.
Bu kitapta ihanet, pişmanlık, duruş, kibir, Alman ırkının yüceltilmesinin mantık dışı sosyolojik nedenlerini, hırsı ve daha bir çok kavramı ilmek ilmek hissettirip okutan bir kitap.
