Kısaca bir kitap olmasına karşın, kanımca, hakkında söylenecek çok şey var. Basit olarak ilk düşüncelerimden yola çıkıp açıklamak istiyorum bu ilk cümlemi. Başlarda, hakikaten rahatsız edici bir üslup olduğunu düşündüm Reich’ınkinin; mütemadiyen “Küçük adam!” diyordu, “Ben büyüğüm.” En azından öyle geliyordu. Belli bir noktaya kadar, aradığım şey “ben de küçük bir adamım”dı, bunu gördüğüm vakit rahatsızlığım da ortadan kalkacaktı. Keza yok değildi, “içindeki küçük adam”a seslenişini görmek mümkün olabildi fakat eksikti, istediğimi bulamamıştım.
Sonlara gelirken gördüm o kırgınlığı şayet yazarın yaşamı hakkında ufacık bir fikre sahipseniz bunu görmek çok daha kolay olabiliyor. Ben bir şeyler biliyor oluşuma rağmen anlamakta geciktirdim onu çünkü her şeye rağmen, “böyle” bir üslup olmamalı, diye düşünüyordum. Ancak ifade ettiğim gibi, bir süre sonra, bu şekilde ifadelerin de var olması gerektiğini düşünmeye başladım; bunu, söz konusu “kırgınlığın” tamamen öne çıkışı, gözler önüne serilişi takip etti ve ben, “tamam,” dedim; kitap olması gereken yerde ve düzeyde; haklı bir üslup, haklı bir yakarış.
Kitabın içeriğine değinmek istemiyorum, burada üzerinde bir şeyler söylenecek bir kitap değil zaten. Frankfurt Okulu’ndan tanıdığım üçüncü –belki de dördüncü- adam Reich ve rahatlıkla diyebilirim ki, iyi ki tanımışım, tanımaya başlamışım. Bir diğer kitabı, Faşizmin Kitle Psikolojisi’ne göre kesinlikle kolayca okunabilen bu kitabı gözüm kapalı tavsiye edebilirim.
Her kuytu köşeden duyguları çekip çıkarabilenlere selam olsun, dikkatli okumalar.
